1.
Δεν γράφω. Όλα τούτα είναι μικροί σβόλοι ψωμιού που σε αντίθεση με το παραμύθι δεν σηματοδοτούν κάποια συγκεκριμένη πορεία. Απλά περίσσεψε κάμποσο απ’ το καρβέλι του τραπεζιού μου και παρορμητικά άρχισα να το σκορπάω εδώ κι εκεί. Χωρίς την παραμικρή προσπάθεια κατανόησης αυτής μου της πράξης, την θεωρώ πλέον μια ιδιαιτέρως προσφιλή συνήθεια. Εξάλλου παρατήρησα ότι αυτά τα μικροσκοπικά μεζεδάκια τρώγονται συνήθως από περιπλανώμενα ζωάκια. Αυτό μου δίνει επιπλέον ευχαρίστηση.
2.
Δεν γράφω. Πως θα μπορούσα άλλωστε αφού οι αιτίες της γραφής μου διαφεύγουν. Πιθανώς να εξαντλώ τις δυνατότητες του πολιτισμού μου. Θεωρώ τις αράδες μου καθαρή τύχη. Ούτως ή άλλως παραμένουν ένα διόλου ευκαταφρόνητο προνόμιο. Αναντίρρητο κι ως τέτοιο αναπόδεκτο κριτικής ή οποιασδήποτε πνευματικής θεώρησης. Απλά κι ακατανόητα, όπως και κάθε ευκαιριακή χαρά, συντάσσονται λέξεις δίπλα σε λέξεις προσδοκώντας τίποτα περισσότερο από την ύπαρξη τους. Σε αυτή την παράγραφο, σε αυτό το μπλογκ, σε αυτή τη ζωή.
3.
Δεν γράφω. Ιδού κι ένα παράδειγμα. Πρόσφατα κάποιος με ολόγιομο πάθος μου ανέλυε την σημασία της προσωπικής επιλογής κι ακολούθως την σημασία της υπεράσπισης της. Αν και η εκφορά του λόγου του μα κι οι απόψεις του κατάφεραν να επιταχύνουν τον παλμό μου, ήξερα εξ αρχής πως δεν θα τολμούσα επουδενί να υπερασπιστώ την παραμικρή διαφωνία μου μαζί του.
4.
Δεν γράφω. Καθότι πισθάγκωνα δεμένος, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να χαράζω είτε με το κεφάλι είτε με τα πόδια λίγες λέξεις πάνω στο χώμα. Ενίοτε κατορθώνω να σκίζω και κομμάτια σελίδων από βιβλία κι εφημερίδες με το στόμα κι έπειτα να τα τοποθετώ το ένα δίπλα στ’ άλλο. Δίχως συγκεκριμένο κριτήριο. Αποτελούν κι οι δύο ομολογουμένως πολύ κοπιαστικές διαδικασίες.
5.
Δεν γράφω. Οι τέσσερις μαθηματικές πράξεις εξαντλούν όποιο απόθεμα χρόνου ή χώρου διαθέτω, με αποτέλεσμα οι λέξεις να αποτελούν μικρές συνοπτικές σημειώσεις σε κάποια διάσπαρτα σημεία των τετραδίων μου. Συνήθως συνίσταντο σε υποδείξεις για περαιτέρω πράξεις.
6.
Δεν γράφω. Από μικρό παιδί οι γονείς κι οι συγγενείς, το σχολείο κι άλλοι πολλοί και διάφοροι παλεύουν με νύχια και με δόντια να με μάθουν να γράφω το όνομα μου, τις ιδέες και τα πρέπει μου λες κι απαιτείται να απεικονίζονται σε χαρτιά, οθόνες και ταμπλό, λες κι έτσι μονάχα μπορούν να υπάρξουν. Η γραφή τους λες κι είναι αυτό που τα πραγματοποιεί. Οπότε κι εγώ δεν μπορώ παρά να εναντιωθώ στην επιβολή της πρωτοκαθεδρίας της γραφής. Για το λόγο αυτό αποκηρύττω ότι κι αν έχω γράψει και προπάντων ότι κι αν στο μέλλον γραφεί από μένα. Αν τυχόν παρατυπήσω ας κριθώ με κατανόηση. Υπήρξα αυστηρά και βίαια εκπαιδευμένος.
7.
Δεν γράφω. Όλα τούτα δεν μπορούν να θεωρηθούν γραφή. Αν παρόλα αυτά τα εκλάβεις ως τέτοια, το πιο πιθανό συμπέρασμα είναι πως ούτε εσύ γράφεις.
8.
Δεν γράφω. Με τον καιρό πείθομαι ολοένα και πιο πολύ πως οι λέξεις αυτές δεν υπόκεινται στην δική μου πνευματική λειτουργία, αλλά σε κάποιου άλλου. Άγνωστου μα και συγχρόνως συγγενή. Κάθε μια απ’ αυτές δεν είναι παρά μια ακόμη προσπάθεια να τον γνωρίσω.
