Να χα συρτάρι.
Να χώραγε τα ποιήματά μου.
Να χώραγε και μένα.
Να ήταν μυστικό.
Όπως όλα τα όμορφα πράγματα που αγαπάς.
Να χα συρτάρι.
Να χα τρελαθεί επιτέλους.
Να χώραγε τα ποιήματά μου.
Να χώραγε και μένα.
Να έβαζες μια φωτιά άθελά σου
όπως σε όλα τα όμορφα πράγματα που αγαπάς
και να γινόμουνα ουρανός.
Ολοένα και απομακρύνομαι κι απ’ τους δυο μας.
Ψεύτικο το αεράκι. Κάποιος το άφησε να αγιάσει. Εγώ, αντιθέτως, θα έχω πάντα πατέρα. Υπήρχαν χίλια χρώματα να παριστάνουν τα μάτια μου μα ένας άνθρωπος υπερτερεί όταν είσαι το ίδιο άνθρωπος. Αναγκαίο να περιστοιχίζεσαι από δαύτους όταν ο ουρανός ζυγώνει. Καθένας τους μια σκάλα. Ή μια καταπακτή. Σε αυτούς οφείλεις την επινόηση του παιχνιδιού. Όπου κι αν στέκεσαι, γνωστός ή ξένος, βρίσκεσαι εκεί χάρις σε κάποιον άλλο. Καθετί σου ανήκει μονάχα ως επιβεβαίωση της αυτόματης απώλειάς του και οικειοποίησης του από αυτόν που σύντομα θα γίνεις. Κανείς δεν μπορεί να αποχωριστεί την ανθρωπότητα. Κανείς δεν κατάφερε να απολέσει τον πλησίον. Το μίσος μας δεν είναι παρά η αδυναμία μας να σιγήσουμε τις παλλόμενες από αγάπη καρδιές μας και να ατενίσουμε τον κόσμο δίχως το παραμικρό ίχνος της επιβεβλημένης μας υπόστασης. Κάθε βήμα προς αυτή την κατεύθυνση σε πηγαίνει ακόμα βαθύτερα στον δεσμό μας. Όπως εγώ γίνομαι εκείνος ο τόπος, μακριά από όλους, όπου σε συναντώ.
Αν ποτέ σε χάσω
όλος μου ο κόσμος θα είσαι εσύ.
Τα μάτια σου στα μάτια μου
εσύ ότι αγγίζω κι όπου βρεθώ
ότι κι αν πω.
Όλα θα είναι η δική μας η αγάπη.
Μονάχα οι άνθρωποι θα γίνουν
ακόμα πιο ξένοι
για να μας θυμίζουν πως ποτέ ξανά
δεν θα είμαστε σαν αυτούς.
απ΄
όλες
τις
αλήθειες
μονάχα
η
τελευταία
αξίζει
τον
πόνο
έκλεψα
την
καρδιά
σου
με
μια
τόση
δα
καρφίτσα
η
ανάμνηση
είναι
ο
τρομοκράτης
των
αισθήσεων
κάθε
αφήγηση
μια
προαιώνια
λύπη
τόσο
πρόχειρα
η
αγάπη
σου
με
τιμώρησε
Τα σπίτια έρχονται κοντά
Σχεδόν φιλιούνται
Μα τι απόσταση
αυτή μεταξύ των σωμάτων
Μεταξύ των σωμάτων σκιές
Τα χρώματα ξεβολεύουν
Μου απάντησες με ερώτημα
Και τι να ρωτήσω εγώ
που χάθηκα χωρίς βλέμμα
και μάτια προσμένω χωρίς σώμα
Γυμνός με τα μαλλιά στους ώμους
και τα υγρά μου σε δημοπρασία
βαρετή κι ασήμαντη η ποίηση
απ’ την πρώτη της στιγμή
ως και την πασιφανή της λήθη
μα πως αλλιώς θα προετοιμάζαμε
το παντοτινό της τέλος
Η μέρα εκλιπαρεί για ένα ποίημα φυλαγμένο από παλιά, καθώς κεντρώνει η υποδούλωση της αγάπης προς εαυτόν και πλησίον, από όταν ακόμη και το σαθρότερο ιδεολόγημα ήταν αρκετό για να υποταχθείς στην ρυθμική απομόνωση των στίχων του. Μα δυστυχώς, κάθε ποίημα από όλες εκείνες τις επάρατες μέρες έχει ήδη καταβληθεί. Δίχως την πρόνοια για στιγμές σαν κι αυτή, κακουργηματικά αυτόνομες, ατελέσφορα προσηνείς, επιβλητικά αδιέξοδες για ένα σώμα σαν το δικό μου. Μήτε ο καθιερωμένος προιδεασμός του φθινοπώρου δεν λειτουργεί. Σύντομα, φοβάμαι πως η αυτιστική φιληδονία της κάθιδρης σάρκας και του ανέξοδου ουρανού θα με καθυποτάξει στην προκρούστεια κλίνη της.
είμαστε
η
αρχή
του
παραμυθιού
που
πάντα
αρχίζει
ένα
μυστικό
που
αποκαλύπτεται
για
να
παραμείνει
κρυφό
μόνο μία πόρτα
σε άπειρες παραλλαγές
κι ο καθένας μας από ένα κλειδί
για τον καθένα μας
το ίδιο πάντα κλειδί
που κρατάει την πόρτα
στη θέση της
καθώς ανοίγει ή κλείνει
ή χάνεται
Δίχως πολύ προσπάθεια πείστηκα πως
έχω γράψει τα περισσότερα απ’ τα μυθ
ιστορήματα του Μπάροουζ, μα και πάλι
δεν ήταν αρκετό. Με περίσσιο θάρρος
κατάφερα να είμαι ο δημιουργός των α
πάντων του Μπόρχες, του Κορτάσαρ μα
και του Σάμπατο, αν κι απ’ τον τελευταίο
δεν έχω την παραμικρή ανάμνηση. Δίχως
να το πολυσκεφτώ αποφάσισα να είμαι
και η φωνή των τζιτζικιών, των ψύλλων
και των συννέφων. Εκεί κοντά απόκαμα
και αναπόλησα την εποχή που ήμουν έν
ας ασήμαντος κι άγνωστος ποιητής. Πό
σο πιο εύκολα τότε μπορούσα να παρι
στάνω τον Θεό. Αφελής, άκομψος και
παντελώς αδιάφορος για ότι κι αν δημι
ουργούσα. Δυστυχώς, δεν υπάρχει πια
τρόπος να επιστρέψω εκεί.
Ο ένας σταδιακά είναι κανένας
όπως κι οι δύο είναι ένας
όπως κάποιοι γίνονται τρεις
και τέσσερις κι εκατομμύρια χιλιάδες
για να ξεφύγουν
απ’ την αδιαπέραστη λήθη
του μηδενός
για να αναβάλλουν
το αναπόφευκτο
Η διαφήμιση διάλεξε έναν πίθηκο
για πατέρα του παιδιού της.
Όπως αναμενόταν
το παιδάκι έγινε υιός
για το σύμπαν κι ασκόπως
μπάσταρδος σε τούτη τη γη.
Έπειτα τα πράγματα μπλέκονται
ακόμα περισσότερο
με κάτι ομιλούσες οικιακές συσκευές
κι απρόσμενες βίζιτες από τον γαλαξία
κ.τ.λ., κ.τ.λ. θα βγουν σε κρυπτόλεξο
λίαν συντόμως από τον έγκριτο
τρελό της γειτονιάς σου.
Δίνω ότι έχω
όπως και να χει
θες δεν θες
γιατί αλλιώς θα παίξει
ψυχιατρείο ή φυλακή.
Παρόλα αυτά σε φαντάζομαι
να κατεβάζεις το βρακάκι σου
και να στον ακουμπάω στα κωλομάγουλα
καθώς πρεζάκικα μάτια μας κοιτούν
πίσω από τους θάμνους.
Κι αφού νιώσω και πάλι ικανός
να τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα
έστω για μια στιγμή
παίρνω τα φάρμακά μου
και πέφτω για ύπνο.
Έτσι τουλάχιστον η αγάπη
ή έστω εγώ
δεν έχω αιτία.
Μονάχα μια αδιόρατη αλληλουχία
συνειρμών.
Λέξεις από καιρό νεκρές
μα ικανές
για την επιβίωσή μου.
Είχα ήδη τιθασεύσει
την αντιστροφή της γνώσης
απολαμβάνοντας την
στο μερίδιο της άφιξής σου
και στην κατόπιν αποχώρηση
μα προπάντων στο μεσοδιάστημα αυτών
όταν ήμουν βέβαιος
πως είμαστε τόσο μόνοι
που μονάχα η αγάπη μας έχει σημασία.
Το χθεσινό βράδυ
αποκοιμήθηκε ανενόχλητος
από όλη του την ζωή
καθώς υπέθεσε
πως πιθανώς να έχει πεθάνει
εδώ και πολλά χρόνια
δίχως κανείς πια να τον θυμάται
δίχως να έχει αφήσει το παραμικρό ίχνος
πως το χθεσινό βράδυ
αποκοιμήθηκε ανενόχλητος
από όλη του την ζωή.
Μεγάλη
αλήθεια πρωί
μιας αδιάφορης νύχτας
μηρυκάζω πανάρχαια λάφυρα
πολέμων που διάβασα στην ηλικία
του γεννιέμαι κατάφωρα ίσαλος αναδύεται
το χρώμα η γεύση ο φόβος της επιστροφής σε
μένα όπως συνηθίζεις να υπάρχεις δίχως την κυοφορία
των λυγμών αρκετά ώστε να σιωπήσεις επιθετικά και δόλια
υπέρμετρος υπέρμαχος απόηχος εδώ θαμμένος η έρημος να
γιγαντώνει την προσβολή απαραίτητα τα μάτια ο θόρυβος μαινάδα
σμίγει φυλακές υπόγεια εθελούσια κρακ κρακ όλοι απορούν στο τέλος
έως και ο δολοφόνος απαιτεί μια συστολή μια πάγια εντολή εξόδου
στη λαγνεία ατρόμητου θερισμού επιτάσσω τη θλίψη συνώνυμα
του χάους λουλούδια μάταια γλώσσα συστρέφεται από την
αγάπη ο ορισμός υφαρπάζει την ιστορία γένος ατροφική
διακήρυξη παρηγοριά ικανότητα συμπάσχω μόνος
διπλός τετμημένος αργότερα πάλι ο ίδιος
διάστημα τερέτισμα απόληξη
εκτροφεία έκταση
συνετρίβη.
όμορφα χρόνια πέθανα
μαζί μ’ όλο τον κόσμο
μες στην καρδιά το κτήνος μου
στα γόνατα η αγάπη
και συ γλυκιά μου ανόητη
ξάστερο κυπαρίσσι
κι ο φίλος πίνει μια γουλιά
το χώμα για να φτύσει
Από τη βαθιά φωνή του ημερολογίου
σου
η κάθε αλήθεια
ένας ακόμη άνθρωπος που φεύγει
είτε το θέλησες είτε όχι
βρίσκεις τον τρόπο το αντίο
να σου μοιάζει ολοένα και περισσότερο
να γλυτώνει τον ίσκιο από το κορμί
με όλα τα δάχτυλα
να δείχνουν τον ήλιο
τον μόνο πραγματικό θάνατο
που αξίζει
να ζήσεις και να αγαπήσεις.
Ο επόμενος αποχαιρετισμός
θα είναι πάντα ο καλύτερος.
Κανείς δεν μπορεί ακόμη
Να αντιληφθεί
Πως οι λέξεις αυτές
Κι αυτές οι εικόνες
Κι αυτή η γεύση κι η μυρωδιά
Αποτελούν αυτό που κάποτε ίσως
Ονομαστεί ζωή.
Τουλάχιστον έτσι παραμένουμε
Σχετικά ευτυχισμένοι.
όλο το βλέμμα στον δρόμο
εμπρός μου που ανοίγει
ο ίδιος όπως πάντοτε είναι
είτε σαν φεύγω ή σαν έρχομαι
σαν είμαι πάντοτε ο ίδιος
Αν δεν δικαιώσεις τον άλλον στο σφάλμα του δεν δικαιούσαι συγχώρεση.
Οι εγωπαρμένοι διαφυλάσσουν το σφάλμα σου σαν θησαυρό.
Κάθε σφάλμα ένα βήμα προς την αγάπη.
Ευτυχώς κάποιοι επιλέγουν το σφάλμα δίχως το παραμικρό αντίκρισμα.
Κάθε σφάλμα ένα παιχνίδι μίμησης.
Μονάχα τα σφάλματα επιζούν της αγάπης.
Η επιβεβαίωση έπεται του σφάλματος.
Είναι αδύνατον να σφάλεις μόνος.
Μόνο εάν σφάλεις μπορείς να υποκρίνεσαι πως σφάλεις.
Σφάλε και επέδρασε.
Σφάλε και απέδρασε.
Μια ζωή σφάλουμε το αναπόφευκτο.
Απαιτείται ένα μεγάλο σφάλμα αισιοδοξίας.
Κάθε σφάλμα προς τα πιστεύω σου είναι ένας αγώνας ελευθερίας.
Σε κάθε προσπάθεια επούλωσης
της πληγής μου
η πραγματικότητα μεγαλώνει.
Ελάχιστη παραμένει δική μου.
Κτίρια ανεγείρονται
γυναίκα θροΐζει
ένας συναγερμός παρελαύνει θριαμβευτικά.
Αποκλείομαι εθελούσια στις ευθείες
και διατάσσομαι σιωπηλά.
Ύστερα πάλι καπνίζω
ενθυμούμενος την όψιμη ελπίδα της έλλειψης.
Συγχνοτίζεται ο αχός του πρωινού
με την ικανότητα κατανόησης των σφαλμάτων μας.
Εσύ συνεχίζεις να λειαίνεις τον ήλιο
ενόσω εγώ τρεμοπαίζω τα δάχτυλα.
Θα βρεθούμε ξανά αργότερα
στην υπόγεια ροή της ιστορίας.
Θα επικαλεστώ την πλήξη για ότι κι αν συμβεί.
Κάποιος πόθος σιγεί καθώς γυρνά η σελίδα.
Η αδιαφορία για αποδείξεις είναι δείγμα ωριμότητας.
Το τρυφερό στήθος γεύεται το τρυφερό στόμα.
Ο θάνατος είναι μια στιγμή πριν πεθάνεις.
Ο χρόνος υποθηκεύεται στο παρόν.
Το κενό χαίρει μεγαλοθυμίας.
Καθένας μας αντιμάχεται την αιωνιότητα.
Αναθέτουμε στο θέαμα την θέασή μας.
Πριν από κάθε καταστροφή γεννιέται ένας θεός.
Μετά την καταστροφή γεννιέται η επιθυμία της θέωσης.
Μέσα στο όνειρο αναμένει ο εφιάλτης
ως η συνείδηση του ονείρου
και η συνείδηση έξω από αυτό.
Η ζωή εκκινείται από τον αδυσώπητο πόθο να βιώσουμε τον εφιάλτη.
Το όνειρο του εφιάλτη είναι η συνήθεια του θανάτου μας.
Κανείς δεν γλυτώνει του μακάριου ύπνου μας.
Νέοι και γέροι μεθάνε στην ίδια μπάρα. Άραγε ποιος υποδέχεται ποιον;
Η ανεργία εφεύρει μικρά, ανώδυνα στοιχήματα για να μην εκκολαφτεί.
Το φτηνό θέαμα είναι ο οδικός χάρτης της επαρχίας.
Η βία είναι το ελιξήριο της κοινωνίας.
Λίγοι και τυχεροί όσοι δεν διαφημίζονται στα πρόσωπά μας.
Μπορείς να γράψεις όσους ποιητές θες αλλά ποίημα δεν γίνεσαι.
Καθώς η πόλη παρακμάζει οι τρελοί της εξαφανίζονται.
Οι οδηγίες χρήσεως της ζωής δεν περικλείονται στην συσκευασία.
Ο δαίμων του τυπογραφείου φυτοζωεί σε κάποια zine.
Το πως αποβλακωνόμαστε είναι μια ιδιοφυής διαδικασία.
Ένα γράμμα αγάπης είναι πάντα πρωί
ακόμα και αν
συνιστά μια ανίατη νύχτα
δίχως την παραμικρή υπόθεση.
Ανατέλλει τη σάρκα σπαραξικάρδια ενθρόνιση
αυτής της γλυκιάς γλυκύτητας
που υψώνει το τρίχωμα στον ήλιο.
Είσαι καθώς φεύγεις και μένεις
η περιπέτεια που πλάθει τον κόσμο
και συντρέχω να ασπαστώ τον όρκο
να αποστραγγίσω το έπος
αυτής της μεγαλειώδους επίθεσης
που εξαπολύεται
από τον έναν στον άλλον
σε αγαπώ.
άλλη μια νύχτα θα προσπαθήσω
να βγάλω από το ξύγκι μύγα
να πετάξει ένα ακόμη κακό ποίημα
από αυτά που γεμίζουν μπλογκ
και σκουπιδοτενεκέδες
χορταίνοντας την άδεια μας καρδιά
από συγκίνηση και δύναμη
να πούμε την αλήθεια
πως δεν αγαπάμε την ποίηση
αλλά τους ποιητές και τις ποιήτριες
παρόλο που δεν γνωρίζουμε κανέναν τους
παρά μονάχα όσους το πληρώσανε ακριβά
και γι’ αυτό τους μισούμε
και πως ένα ρημαδένιο στίχο
δεν είχαμε ποτέ μας
να πάρει το βράδυ απ’ το χέρι
να του δώσει έναν ήχο
πέρα από το βουητό
που αφήνει το μπάσο
κάνοντας το δωμάτιο να μοιάζει
λιγότερο άδειο, λιγότερο δωμάτιο
καθώς κλείνεις τα μάτια
για να ακούσεις τις μικρές ραγισματιές
ενός σώματος μάλλον δικού σου
να μεγαλώνουν και να βαθαίνουν
τον τρόπο που κι απόψε
θα χαθείς και θα χάνεσαι
Ολοένα πιο άμοιρα τα γράμματα
πιο ακέραια τα πρόσωπά μας
πιο δίκαιη η ευτυχία
του να πεθαίνεις μόνος
ή να αφανίζεις ένα ολόκληρο είδος
στο στιγμιότυπο μιας οθόνης
πιο σύγχρονο το αίμα
βαθαίνει τους χάρτες
μηνύει την αθωότοτητα
οργανώνει το επόμενο θύμα
ενός οποιουδήποτε πολέμου
η νίκη είναι καταστροφή
η ήττα είναι εγκληματική πράξη
πιο κερδοφόρα στο μέλλον
πιο μέλλον η ανυπαρξία
της εκάστοτε ιστορίας
πιο αβέβαιη η πληγή
η επαναφορά στην θνητότητα
η σιγουρία της θλίξης
ενός κόσμου ελεύθερου
κι ολωσδιόλου αδιανόητου
γεννημένου να καταρρέει
στο πρώτο και στο τελευταίο φιλί
πιο όμορφος απ’ τον καθένα μας
Πριν καν επιθυμήσω να αποτιμήσω κι αυτό το πρωινό
ή πριν αυτό να λάβει διαστάσεις γενοκτονίας
ή πριν θυμηθώ πως ο ουρανός είναι ένα ακόμη κατά συνθήκην ψεύδος
ή πριν τολμήσεις να με ρωτήσεις αν αναπνέω
ή πριν οτιδήποτε γίνει μετά από κάτι άλλο
πρέπει πρώτα να γράψω αυτό το ερειπωμένο στιχάκι
από ζωή και δικαιοσύνη
και να το κολλήσω στην πλάτη μου
για να με βλέπουν τα παιδιά στο δρόμο
και να γελάνε θριαμβευτικά.
Όπως και να χει φαντάζομαι και σένα καθώς σκύβεις στην οθονίτσα σου
να το διαβάζεις και γίνομαι και γω για λίγο παιδί.
Μέσα στο πλαίσιο ο κανόνας του θα επαναληφθεί επ’ άπειρον.
Δίχως αυτόν το έργο δεν θα συνίστατο παρά ως ένα οποιοδήποτε έργο.
Η θνησικακία του έργου επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Μα είναι η εξόχως αταλάντευτη λεπτομέρεια που εκκινεί και επεκτείνει
το έργο πέραν του πλαισίου του, ανορίζοντας το ως κάτι που έχει ειπωθεί.
Διατείνει τον μελλοντικό αποπροσανατολισμό του έργου από τις αρχές του
επιστρέφοντας το στο εδεμικό μορατόριουμ της σύλληψης.
Ακραιφνώς αποτιμημένα τα σύνολα των έργων ενοικούν εις την απόλαυση
κάθε επικείμενης έκφρασής τους.
Η διαφήμιση σιμώνει απειλητικά.
Έχει γίνει σχεδόν ένα με το σύμπαν
και δείχνει έτοιμη να καταβροχθίσει και τις ιδέες των θεών.
Στα εναπομείναντα κενά διαστημάτα
στραφταλίζουν τα κουφάρια κάποιων λέξεων.
Ελάχιστες εξ αυτών νοηματοδοτούν κάτι.
Οι περισσότερες παραπαίουν στην αδιάσειστη θλίξη
ενός κόσμου υπό κατάρρευση.
Προσπαθώ να διαφυλάξω την λέξη κρότος
μέσα στο στόμα μου, γυρνώντας τη με την γλώσσα μου
πάνω κάτω, δεξιά κι αριστερά
και ταπώνοντας τη στις κουφάλες των δοντιών μου
μα και αυτό πάλι προυποθέτει
κάποιοι να διασώζουν ένα σωρό από άλλες λέξεις
όπως γεύση και θάρρος.
“Είμαι χάλια γιατρέ μου;’’ είπε το ανθρωπάκι.
“Τρία ποιήματα το πρωί, τρία το μεσημέρι και τρία το βράδυ” είπε ο άλλος.
“Και θα γίνω καλύτερα;’’ ξαναρώτησε το ανθρωπάκι.
“Σίγουρα όχι’’ είπε ο άλλος, “μα θα μάθεις να ζεις με αυτό.’’
————————————————
Ευτυχώς η ποίηση δεν έχει χρόνο
και τις περισσότερες φορές ούτε όγκο
οπότε προς μεγάλη μας χαρά και ικανοποίηση
μένουν μονάχα οι δύο της κλασικές διαστάσεις
για να υπερασπιστούμε τη γαμημένη αυτή ζωή.
όμορφοι σαν η καταστροφή να ρχόταν
όμορφοι σαν να μαστε εμείς η αιτία
ετοιμάζαμε τον ερχομό της νύχτας
γεμάτοι πίστη για το ξημέρωμα
μα είχε περάσει δώδεκα κι ο ήλιος δεν είχε δύσει
είχε περάσει δώδεκα κι είχαμε ήδη τρελαθεί
άλλη μια βδομάδα
χρήσιμη για το μέλλον
γεμάτη υποσχέσεις για το παρελθόν
με ένα διάλειμμα την Τετάρτη
για πονοκέφαλο
το κενό είναι πάντα εύκαιρο
από υποχρέωση και μόνο
δαγκώνω το δάχτυλο μου
κι η απέχθεια είναι μάλλον ικανή
για ένα φιλικό καφεδάκι
μονάχα μην ρωτήσεις που έχω χαθεί
δεν γίνονται όλα παρελθόν
και παρά τις όποιες προβλέψεις
και την μακρά ιστορία των αγώνων
η επανάσταση ήδη μεταδίδεται
σε ζωντανή σύνδεση
με τις οθόνες μας.
πες « ζήτω η επανάσταση »
μην φοβάσαι ρε
ποτέ μου δεν περίμενα ότι θα νικήσουμε
ανεργία με ταμείο, άφθονο πιε
και κάνα ιδανικό να μας συγκεντρώνει που και που
συμβασούλες για το χειμώνα και πάλι ήλιος. Όλε
ζούμε σαν τους ήρωες που διαβάζαμε
μπορεί και καλύτερα
οι άλλοι εξάλλου είναι στις τρύπες τους
ευτυχώς κατά την διάρκεια των αιώνων
υπήρξαν ευλογημένοι άνθρωποι
που δεν κατάφεραν ποτέ
να σηκώσουν κεφάλι
από τον μόχθο τους
γλυτώνοντας μας
από ακόμα περισσότερη ποίηση
Όλοι μας ζούμε στον υπόνομο
μα κάποιοι από σας κοιτάνε τα αστέρια
κι είστε συνήθως οι ίδιοι μαλάκες
που όχι μόνο δεν βοηθάτε
να μην πνιγούμε στο σκατό
αλλά έχετε και το θράσος
να την λέτε σε όποιον
αγόγγυστα φτυαρίζει.
Σα βγεις στον πηγαιμό για την Απάτη,
να εύχεσαι να μην σε διπλαρώσει κανάς φασίστας.
Τους Πασόκους και τους Συριζαίους,
τον άγριο Μητσοτάκη δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι δυσαρέσκεια, με τι λύπη
θα μπαίνεις σε δημόσια κτίρια πρωτοειδωμένα·
να σταματήσεις σε τρικάκια Παμίτικα,
και τες καλές σκοτούρες ν’ αποκτήσεις,
χρέος και ανάπτυξη, ανεργία και πληθωρισμός,
και ηδονικές υποσχέσεις κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονες ηδονικές υποσχέσεις·
σε πόλεις ρημαγμένες πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ’ τους κολασμένους.
Πάντα στον νου σου νάχεις την Απάτη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και τσακισμένος πια ν’ αράξεις στην κάλπη,
απηυδισμένος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας τίποτα να σε δώσει η Απάτη.
Η Απάτη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν ανόητη την βρεις, η Απάτη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Απάτες τι σημαίνουν.
Ο χρόνος είναι ο πόλεμος, λέει ο σοφός.
Ο χρόνος είναι η ευλογία, λέει ο πιστός.
Ο χρόνος είναι η προσευχή, λέει ένας άλλος πιστός.
Ο χρόνος είναι το φως, λέει μια όμορφη νεαρή κοπέλα.
Ο χρόνος είναι ο επόμενος στίχος, λέει ο ποιητής.
Ο χρόνος είναι ένας ξένος, λέει ο άντρας πριν γίνει παιδί.
Ο χρόνος είναι η χρήση του, λέει ένα ζώο πριν αποκοιμηθεί.
Ο χρόνος είναι το οξυγόνο, λέει ο φυλακισμένος.
Ο χρόνος είναι η σιωπή, λέει ο ερωτευμένος.
Ο χρόνος είναι μια ευχή, λέει ο πεθαμένος.
Ο χρόνος είναι ο Θεός, λέει ο διάολος.
Ο χρόνος είναι μια βλακεία, λέει ο χώρος.
Ο χρόνος είμαι γω, λέω εγώ.
Ο χρόνος είσαι εσύ, λες εσύ όταν είσαι εγώ.
Ο χρόνος, ο χρόνος, ο χρόνος, επαναλαμβάνει ολοένα ο χρόνος.
Αν πριν απ’ το λευκό ήταν το λευκό
έτσι και γω ήμουν πριν από μένα
μα κι οποιαδήποτε άλλη υπόθεση
είναι πάντα επαρκής κι ευπρόσδεκτη
όσο αυτό το ποιηματάκι
μου κρατάει συντροφιά
αράδα την αράδα
μέχρι να γίνει κι
αυτό ότι γίνει.
Γλώσσασημαντητταρχηλιθιωνομετοιμοθανατενυχταγριαλυχτωνταςτεψενακομηχολεθριονειρο.
Απ’ όλα τα όνειρά μου σιχάθηκα περισσότερο εκείνο που δεν έγινα. Όπως τα ροδοπύρινα βυζάκια σου εκμαυλίζουν τον κόσμο. Ανοιχτοποδαρούσα μου λατρεία, εσύ των άστρων φαεινότερο σκότος, γη της απαγγελίας κάθε ποιήματος. Κυλάς και ρέεις και μόνο εσύ με συνδέεις με την γέννησή μου και την άνοδό μου εις τους ουρανούς. Από σένα έρχομαι και σε σένα πηγαίνω, έρποντας και μπουσουλώντας, γνωρίζοντας ότι υπάρχει να γνωρίσω, μες στο γαλαντόμο σου μουνί. Κάθε δρόμος, κάθε πορεία, κάθε κίνηση, πίσω ή μπροστά είναι μια τρύπα, η τρύπα σου, που όλοι στο διάσκελο επιθυμούν να ζήσουν, για πάντα, κι αιώνια να τρέφονται και να τρέφουν τους ωκεανούς των οργασμών σου. Μέσα στον κόρφο μου φυλάω όλα σου τα βλέμματα, καθώς σπέρνουν το χαός, τους γιούς σου και τις κόρες σου, που σε κάθε ανοιχτοσιά του νου, κατασπαράσσω ωσάν την μόνη απόδειξη της θεϊκής μου θνητότητας.
Χτυπάς το πλήκτρο ς κι έπειτα το ξ, αμφιταλαντεύεσαι για λίγο μα τελικά χτυπάς και το ζ αφού ξέρεις πολύ καλά πως τίποτα δεν συμβαίνει κι ούτε πρόκειται να συμβεί. Ανάβεις τσιγάρο κι αρχίζεις το κοπάνημα, η η τ και ρ. Ρ και σ και κάμποσα π π π π π. Σκέφτεσαι πως κάλλιστα θα μπορούσες να εξαντλήσεις με μιας το αλφάβητο και να πας να ετοιμάσεις επιτέλους το μεσημεριανό. Μα περιμένεις. Ίσως, σκέφτεσαι, κάποιο από όλα αυτά τα παλιοσύμβολα καταφέρει κάτι να κάνει. Κάτι σαν την λέξη τετράγωνο, ας πούμε. Ω ω και πάλι ω ω ω και ω. Προσποιείσαι πως θυμάσαι μια ατάκα περί του τελους της ιστορίας κι ακόμη χειρότερα πως την κατανοείς. Στην πραγματικότητα ανησυχείς για το νεογέννητο ανιψάκι σου, μα αυτό δεν αφορά κανέναν. Οπότε συνηγορείς στον τρόμο της αφήγησης και χωρίς πολλά, πολλά γ και γ και τ ρ σ λ. Σύντομα θα χρειαστεί να απολογηθείς για το χάσιμο χρόνου, ξέρεις πως εκεί έξω ο φασισμός θεριεύει, μα προηγουμένως λ και λ γ φ ω μ. Μια ζωή την έχουμε και λ η σ α κ α λ π ν ψ. Μπορεί φαινομενικά να χαριεντίζεσαι αλλά όλες οι μεγάλες ανακαλύψεις ήταν η αποσαφήνιση ενός λάθους. Φυσικά όταν το λάθος είσαι εσύ είναι κάπως δύσκολο να γίνεις και ο παρατηρητής του, μα προς το παρόν το πείραμα διεξαγέται επιτυχώς. Το λοιπόν, κ κ κ λ μ ω ν και α, έχω απηυδύσει με όλα αυτά τα υπεραπίθανα νοήματα, μία στο εκατομμύριο, που βγάζουν τον ήλιο ανάποδα δίχως να παραδεχτούν πως είτε εσύ, είτε όλος ο κόσμος πρέπει να έχει τρελαθεί. Το οφείλεις και το οφείλουμε, όχι να είμαστε τρελοί απλά αλλά λυσσασμένοι, αδηφάγοι ψυχάκηδες γιατί πως αλλιώς μπορείς να είσαι άνθρωπος και θεός συνάμα. Τ τ τ τ πολλά τ. Αισίως, συμπληρώσαμε τις 292 λέξεις χωρίς να συμπεριλάβουμε τα μοναχικά και μόνα πλήκτρα. Δεν έχω κάτι άλλο να περιμένω, προς το παρόν, αλλά καλού κακού ν και σ σ σ λ β θ β β ξ.
Διαγώνια βλέμματα των όσων η μέρα προσμέτρησε στην απόσταση που μας ενώνει. Το μόνο δηλητήριο που δεν ενσαρκώσαμε. Παρά μονάχα στο παραμύθι του, καθένας, εμπεδώνει τις επαναλήψεις ενός ή περισσότερων ρόλων μέχρι να πειστεί πως το τέλος θα είναι μια αιώνια επιστροφή. Κι όμως μία σταγόνα αίμα πάντα ξεχειλίζει την ιστορία. Ένας πόνος πάντα αντιφέγγει τον χρόνο. Προβοκάτσια είναι η θάλασσα κι ο ουρανός κι η επιμονή του να στεκόμαστε γυμνοί απέναντι στα αστέρια. Ένας μικρός Μάης τρέφει αρκετά σκουλήκια για τους λησμονημένους. Μια πεταλούδα απλώνει το τέλος του κόσμου απ’ άκρη σ’ άκρη στο τρεμάμενο πάνω χείλι σου. Όσα ποτέ δεν θα πούμε ο ένας στον άλλον είναι ήδη αρκετά για να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε. Το απόψε είναι ανίατο από πάντα.
Αν κάποιος είναι νεκρός, αυτός είναι νεκρός
καθώς εσύ τρέχεις να μάθεις
πως αυτός είναι νεκρός, κάποιος είναι νεκρός
καθώς εσύ τρέχεις να μάθεις
γιατί κάποιος είναι νεκρός, αυτός είναι νεκρός
καθώς εσύ τρέχεις να μάθεις
Αν αυτός είναι νεκρός, κάποιος είναι νεκρός
Θεσσαλονίκη, ‘99, η απαρχή του κολαστηρίου, μα αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Με τους δύο κολλητούς ναρκόφιλους δεν την ακούμε πια, για κείνο το βράδυ, και θυμόμαστε πως κάτι υπάρχει ανάμεσα στα πόδια μας. Με τα στόματά μας ραμμένα και κομμένα από την μαστούρα και μάτια αντικοινωνικά, ο Βαρδάρης θεωρήκε η μόνη ευκαιρία, αν όχι να αγγίξουμε, έστω να δούμε ότι φημίζεται ως γυναικεία φύση. Με τα πολλά, μπαινοβγαίναμε σε κάτι χαμόσπιτα, με κάτι γερασμένες πουτάνες και μέχρι κι οι τσατσάδες μας λυπόντουσαν και μας παρότρυναν να βγούμε στον κόσμο, να γνωρίσουμε κορίτσια, να ερωτευτούμε, ακούς εκεί. Ώσπου σε ένα σπίτι καμιά δεκαπενταριά μαλάκες καθόντουσαν αναπαυτικά στους καναπέδες και κάτι περίμεναν. Αυτή βγήκε σε λίγα λεπτά κι ήταν σίγουρα η πιο όμορφη γυναίκα που μπόρεσα να δω για πολύ καιρό. Έλαμπε σε μια νύχτα που ήδη βίωνα για μήνες. Σάστισα και γύρισα να κοιτάξω τον κολλητό. Χασκογελούσε με δόντια μπαρουοζικά και σάλια και μάτια ξυράφια, και μου φάνηκε τόσο μα τόσο αποτρόπαιος και μόνος. Πέταξα γρήγορα το κεφάλι πίσω στην κοπέλα μα είχε ήδη μπει μέσα. Περιμέναμε λίγο και λακίσαμε σαν δαρμένοι. Δεν γύρισα ξανά στο σπίτι μήπως και την δω. Ανταυτού το βλαμόγελο του φίλου μου με στοίχειωσε. Από τότε έχει γίνει χίλια και χίλια στόματα, φίλων αγαπημένων, που ολοένα με αποσπάν από το χάζι μου. Υπόσχομαι και ξαναυπόσχομαι να μην ξαναπροδόσω την ομορφιά μου για κανέναν. Που και που τα καταφέρνω. Μα όλο και κάτι χάνω.
Σημεία δεν γνωρίζω, μόνο εσένα
πλάνη αστείρευτη
χωρίς συνοχή
όνειρα διάσπαρτα σ’ ένα χαμένο νου
λέξεις αγωνιούν στις ανηφόρες του
καλοκαίρια πίσω τους κρυμμένα
κι εσύ να γυρνάς και να γυρνάς
τον κόσμο να φανερώνεις
και να μην φανερώνεσαι
πού ζούσαμε άραγε πριν
μας ταράξεις τους ορίζοντες;
—————————————–
Λοιπόν, εκλιπών, αγαπητοί φίλοι, όσοι δείτε αυτή την ανάρτηση, μου ‘ρθε η ιδέα να γράψουμε κάτι όλοι μαζί. Ειλικρινά, βαρέθηκα μόνος και δεν είναι καν αυτό. Θα μπορούσε να γίνει η αρχή από οποιονδήποτε. Δεν θέλω να την κάνω εγώ. Κι από κει σε κάθε μπλογκ η συνέχεια. Ή μια αναρχία διάθεσης του κειμένου. Θα δούμε. Ποστάρω και περιμένω τον πρώτο στίχο. Θα προσπαθήσω να ανανεώνω στην αρχή του κειμένου. Φιλίά.
Απ ΄όταν άρχισα να κατοικώ στην κοιλιά μου
κατανόησα τον κόσμο
σαν αυτό που πράγματι είμαι.
Συνταίριαξα το φως με το χάδι σου
και τον ήχο με τη γεύση σου
κι ένα τυχαίο γεγονός με την μοίρα.
Τώρα μπορώ να ξέρω πως ζωή λέγεται
η αγάπη μας. Ακόμη κι αν δεν έρθεις
ποτέ.
Είναι τόσο εύκολο
να γράψεις κάτι
οτιδήποτε
προτού καν σκεφτείς τι γράφεις
ή το θεωρήσεις ως κάτι
που είναι ή δεν είναι
μα που αυτομάτως ξέρεις
πως ακόμη κι αν
δεν είναι αυτό που θες να πεις
το αγαπάς και το εκτιμάς
και το διαβάζεις
ξανά και ξανά
έως ότου βρει κι αυτό,
σταδιακά, την σημασία του.
Ο χρόνος γεννιέται την στιγμή που όλοι είναι νεκροί. Θαρρώ πως ήδη συμβαίνει. Το σύμπαν ισσοροπεί άχαρα πάνω στην μύτη μου. Από κει μπορώ να δω όλα όσα υπήρξαν. Την αγάπη που.. Τον φίλο που τάισα θειάφι. Ω, μα τι νόημα έχουν όλα αυτά; Ο ίσκιος μου, τώρα, συντηρεί τα αστέρια και δεν υπάρχει τίποτα να πεθυμήσω. Ως πέρα απλώνεται ένα άλτρειο σούρουπο κι ένα άγουρο πρωινό. Μικρά σύννεφα σκόνης διαθλούν το φως, επιβεβαιώνουν την μοναξιά, όπως κι όταν ακόμα υπήρχε αυτή η λέξη. Δεν τολμώ να σηκωθώ από την θέση μου. Οτιδήποτε αντανακλάται στο σώμα που είμαι και τόσο ανίκανος να συγκρατήσω αυτή την σιωπή. Έπρεπε να φτάσω εδώ για να συλλάβω την κατάρα του ενός. Ελπίζω σύντομα να καταφέρω να θρυμματίσω τον κόσμο στην αιώνια άδικη μοίρα του. Προσεύχομαι γι’ αυτό στον Θεό που έχω γίνει.
Δεν με ενοχλούν οι μύγες όταν
δεν είναι άνθρωποι.
Γαμημένη αστική χωροταξία.
Δεν με ενοχλούν οι σκύλοι όταν
δεν είναι άνθρωποι.
Γαμημένε καπιταλισμέ.
Δεν με ενοχλούν τα πλυντήρια όταν
δεν είναι άνθρωποι.
Γαμημένη ευδαιμονία.
Δεν με ενοχλούν τα βιβλία όταν
δεν είναι άνθρωποι.
Βάλε στον κώλο σου ένα ποίημα.
Δεν με ενοχλεί τίποτα όταν
δεν είναι άνθρωπος.
Come γαμημένε armageddon, come.
Αφού, κιόλας, καταλάγιασε η επιθυμία να ζήσω
για πάντα, σε αφήνω στο σαλόνι μόνη
να βλέπεις τηλεόραση
μόνο και μόνο για να γράψω
αυτήν την πρόταση
που ούτε ξέρω τι σημαίνει
ούτε με ενδιαφέρει
κι ευτυχώς ήδη τελείωσε
και επιτέλους θα σε πάρω αγκαλιά.
Η πρώτη φράση του ποιήματος
κοστίζει ακριβά
όταν το υπόλοιπο ποίημα
δεν έχει ακόμα αρχίσει.
————————-
Δεν έχει ακόμα αρχίσει
όταν το υπόλοιπο ποίημα
κοστίζει ακριβά
η πρώτη φράση του ποιήματος.
Ζω τον δρόμο μου έξω απ’ τη ζωή
Γράφω τον δρόμο μου έξω απ΄ την γραφή
Αγαπώ τον δρόμο μου έξω από σένα
Κι εσύ ακολουθείς
Κι εσύ κι η θάλασσα κι η γη
Φυσικά και δεν υπάρχω,
θα έλεγε ένας οποιοσδήποτε
χαρακτήρας ενός οποιουδήποτε
ανήκουστου παραμυθιού,
μα, ειλικρινά, πόσο πολύ θα ήθελα,
θα συνέχιζε,
να γινόμουνα εσύ.
Πόσο δύσκολα ο πόνος γίνεται
η φωνή
που διασώζει
τον πόνο.
Κατά τα άλλα
θάνατος, πλήξη
και πάλι θάνατος.
Διατρέχω τον κίνδυνο να αγαπήσω αυτή την πόλη.
Με τις άδειες ώρες της
και τα στενά της πεζοδρόμια.
Ω! Τα απορριματοφόρα της κεντρώνουν τη νύχτα
όπως το καντήλι τους εύκαιρους αγίους.
Το αποχετευτικό της σύστημα ακμάζει
σαν ένα αστέρι που βυζαίνει τον κόσμο.
Πως μπορώ να μην εκτιμήσω την αγαθοεργία
τόσων και τόσων κωλοτρυπίδων.
Η τρέλα είναι πάντα ένα σπίτι
με αναμμένες όλες τις συσκευές
το ρεύμα να τρέχει στη διαπασών
τις βρύσες ανοιχτές, τα ρολόγια
κολλημένα στην πιο κοινή ώρα
γατιά, σκυλιά να λυσσάνε
το μπαλκόνι να κρέμεται στην
άβυσσο, άφθαρτοι τοίχοι
γυαλισμένα τζάμια, ευθυγραμμισμένα
έπιπλα, στρωμένα κρεβάτια
τακτοποιημένοι λογαριασμοί
το κλειδί στην πόρτα
ένας ολόκληρος κόσμος να
περιμένει να μπει μέσα, να ζήσει
κι αυτός, να φάει, να γαμήσει
να χέσει, να δει τις ειδήσεις
να πει τα νέα του, να κάνει
σχέδια για το μέλλον, να
αναβιώσει το παρελθόν
να σε πιάσει απ’ το λαιμό
να σε πετάξει στο δρόμο
να πας στο διάολο, να φύγεις
να μείνεις μόνος, μακριά από
όλους, φοβισμένος, ήσυχος
πεινασμένος, κουρέλι, μόνος
ελεύθερος, βρωμιάρης, άρρωστος
κι ευτυχισμένος.
Μόλις σε πρωτοείδα
Και σ’ αγαπάω χίλια χρόνια
Προτού το ρίσκο της σιωπής
Μαρτυρήσει ποιος να είσαι
Μπορείς πάντα να είσαι
Πριν ακόμα επιστρέψεις
Λιγό αφότου πια χαθείς
Κάθε μια καρδιά
Δεν έχει συμβεί
Δίχως εσένα
Το πρίν ή το μετά
Από εμένα
—
—
Μπήκε ένας στίχος ανάμεσα σε ότι έλεγα
κι έτσι κανείς δεν με πίστεψε.
Ποιοι θα ήταν άραγε οι φίλοι μου
αν θεωρούμουν ως κάτι οικείο.
Συνέχισα να δηλώνω αθώος
με την ελπίδα να απομονωθώ.
Η κοινωνία δεν αποδέχεται
ότι δεν της ανήκει.
————————Γίναμε τόσο σοφοί που φαντάζει ακατόρθωτο———————
να γίνουμε οτιδήποτε άλλο.
Επιμένω πως ο χρόνος
είναι το μόνο μας άλλοθι.
Τι νόημα έχει η χρήση
αν δεν μπορείς να χριστείς.
—
—
—
Αν μες στην λέξη βρίσκεται η γνώση περισσότερων λέξεων που με την σειρά τους συνθέτουν το κυρίαρχο κομμάτι της νόησής μας, αν μες στην λέξη βρίσκεται η νόησή μας πέρα από την γνώση περισσότερων λέξεων, αν μες στην λέξη βρίσκεται η άγνοιά μας για την νόηση ως τμήμα αυτής της λέξης ή όσων ακόμη αυτή συνεπάγεται, αν μες στην λέξη βρίσκεται η λέξη νόηση ενώ ταυτοχρόνως βρίσκεται και μια παντελώς άγνωστη λέξη, αν μες στην λέξη βρίσκεται κάθε λέξη που περιλαμβάνει την δυνατότητα νόησης της λέξης, αν μες στην λέξη βρίσκεται το κυρίαρχο κομμάτι της νόησής μας αλλά δίχως την λέξη αυτή, αν μες στην λέξη βρίσκεται η λέξη πριν γίνει λέξη ή γνώση ή νόηση, αν μες στην λέξη βρίσκεται ένα συνονθύλευμα γνώσης, άγνοιας και νόησης, αν μες στην λέξη βρίσκεται η κυριαρχία της άγνοιας επί των πάντων, αν μες στην λέξη βρίσκεται η δυνατότητα νόησης κάθε πιθανής λέξης, αν μες στην λέξη βρίσκεται κάθε δυνατότητα νόησης της άγνοιάς μας, αν μες στην λέξη βρίσκεται η νόηση άγνοια επί της λέξης ή περισσότερων λέξεων, αν μες στην λέξη βρίσκεται ένα κομμάτι από την σύνθεση της δυνατότητας της γνώσης της λέξης ή περισσότερων λέξεων, αν μες στην λέξη βρίσκεται μια περισσότερη λέξη από την άγνοια, ή την νόηση, αν μες στην λέξη βρίσκεται κάθε λέξη γνώση και άγνοια κι αν μες στην λέξη δεν νοείται η λέξη αυτή ή περισσότερες λέξεις εγώ τι γυρεύω με την λέξη αυτή;
Να που δεν ξέρω τίποτα αφού όλα υπάρχουν.
Μα πρέπει να ξεθεωθώ για να σωπάσω.
Ή απλά να γίνω αυτός.
Επιμ ΄νει ένα λάθος πλήκτρο να συντονίζει
τους χάρτες.
Το θέλω. Το θέλω. Το χω. Το θέλω.
Χτες από σήμερα συνάντησα ένα φίλο που είχα να δω καιρό.
Αφού συμφωνήσαμε πως το ψέμα
είναι ο μόνος τρόπος για να παραμείνουμε ζωντανοί
κι ονειρεμένοι
θάψαμε το μισό σύμπαν και χριστήκαμε κυριάρχοι
του άλλου μισού. Έπειτα τσακωθήκαμε
γιατί μια φωνή μας είπε πως το δύο είναι γρουσουζιά.
Πάλι πρέπει να θυμηθώ ποιοι είστε.
Ίσως είναι καλύτερα να συνθλίξω το φως
μες στην υπόσχεση της αγάπης σου.
ΟΚ ΟΚ έρχομαι. Γαμη…
Η πρώτη πρόταση λέει πως η ιστορία επανέρχεται σε αυτήν.
Η δεύτερη επιβεβαιώνει τον κανόνα με μια αδέξια περιστροφή γύρω από τον εαυτό
της.
Ακολουθεί ότι γρήγορα θα ξεχαστεί προς όφελος της μνήμης.
Κι άλλα εξίσου ευπροσήγορα λόγια εντείνουν την διάθεση μεταμέλειας.
Άξαφνα μια αράδα απογυμνώνει το ανεκδιήγητο.
Αποχωρίζεσαι κάθε σημασία προκειμένου να λυτρωθείς.
Πάραυτα στο τέλος είσαι πια βέβαιος πως κάτι έχει μόλις ξεκινήσει.
Μια οποιαδήποτε πρόταση εκκινεί την ίδια ακριβώς ιστορία.
Είδα τόσα πρόσωπα στο σύννεφο
που αναρωτιέμαι πια
αν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα.
Ακόμη κι αν είμαι παιδί.
Βγαίνει με μια πρόταση η ζωή.
Άντε και μ’ ένα σύριγμα.
Ελάχιστοι το τόλμησαν
κι ακόμη λιγότεροι το κατάφεραν.
Συνήθως επικρατεί φασαρία.
Ακατανόητα πολύ φασαρία.
Δεν υπάρχει μέρος μακριά απ’ τον άνθρωπο.
Δεν υπάρχει χρόνος, μήτε σοφία, μήτε σιωπή.
Έως και τα ζώα, ταπεινωμένα, αναγκάστηκαν
να απαγγέλουν ποίηση.
Έως και τα χρώματα, βαριεστημένα, ανακάλυψαν
τον μόχθο της επιβίωσης.
Δεν υπάρχει μέρος μακριά απ’ τον άνθρωπο.
Δεν υπάρχει όνειρο, μήτε χαρά, μήτε λύπη.
Δεν υπάρχει κάποιος άλλος που να ‘μαι εγώ.
Γάμα το μέλλον.
Υπάρχουν χίλιοι τρόποι για να πεθάνεις
και μόλις ένας για να ζήσεις.
Γάμα το μέλλον.
Άσε τους κάθε λογής τυχοδιώκτες
να ψέλνουν τις προσευχές τους
να θυσιάζουν τα παιδιά τους
να ρίχνουν τα εντόσθιά τους στην φωτιά.
Εσύ κλείσε το μόνο σου δάκρυ
σε μια σταγόνα της βροχής
κι άστην να κυλήσει
να σπάσει και να χαθεί.
Αν λίγους στίχους μόνος μου
κατάφερνα να γράψω
δίχως εγώ να έγραφα
δίχως χαρτί να υπάρχει
Δίχως να χω τα μάτια μου
δίχως και τα δικά σου
δίχως τον κόσμο αυτόν εδώ
δίχως κι άλλον κανένα
Η ζωή προηγείται της τέχνης.
Η τέχνη προηγείται της ιδέας.
Η ιδέα προηγείται της κοινωνίας.
Η κοινωνία προηγείται της ιστορίας.
Η ιστορία προηγείται της επιθυμίας.
Η επιθυμία προηγείται της τρέλας.
Η τρέλα προηγείται της ελευθερίας.
Η ελευθερία προηγείται της ζωής.
Όταν το πιώμα ξέρει τι λέει εγώ δεν ξέρω ποιος είμαι κι έτσι είμαστε κι οι δύο χαρούμενοι. Όπως θα γράφω τις στροφές εσύ αν θέλεις κοιταζέ με. Ο Τσαρλς επιβλέπει την ευδαιμονία και της αποψινής μας απόγνωσης. Χαίρε πάτος αμέτρητος και άσπρος, κατάλευκος, χιόνι, γαλακτώδες, μάρμαρο. Με όσες λέξεις η παγωμένη μας καρδιά ξέρει να σε προσφωνεί. Ευτυχώς κανείς μας δεν μοιάζει να σαλεύει κι έτσι είμαστε όλοι σίγουροι πως η χαρά μας ανήκει. Γλίτωσε και το αύριο από την προσπάθειά του να υπάρξει. Με λίγη τύχη μπορεί να παρασύρει και το μεθάυριο και μια αλυσιδωτή αντίδραση να μας χαρίσει τη ζωή που δεν θα ζήσουμε αλλά εκατομμύρια άλλες ζωές, βουβές και ταπεινωμένες, στο κολαστήριο που αρμόζει στους πραγματικούς ήρωες αυτού του ανθισμένου βράχου.
Πέστροφες ανεβαίνουν τον ποταμό
Καθώς μετράω το μηνιάτικο
Και το ξαναμετράω
Καρποί ονειροπολούν
Και γω μετράω το μηνιάτικο
Και το ξαναμετράω
Και μένω πάντα ίδιος
Υπάρχω υπακούοντας τη μόνιμη αλλαγή που με δαπανά στο ισάξιο σφρίγος θανάτου και έρωτα. Στην διαύγεια ενός θαλερού απογεύματος πυροδοτείται η ζωή μου πέρα από κάθε νομοτέλεια. Παλινδρομώντας μεταξύ ιδέας και συναισθήματος μαθαίνω να επιβιώνω με τον σαφή τρόπο του μέλλοντος. Ο πόνος απαλύνεται μονάχα για να διεκδικήσει ξανά το σωτήριο μερίδιό του στην διήγησή μου. Γεμάτος αναίσχυντους τόνους στην πρωτοκαθεδρία των φωνήεντων. Ήσυχη απόκλιση, αδαής μεμψιμοιρία, όλα διατυπώνονται με την εγγύτητα του μεσημεριού, με τον ήλιο ακριβώς δοξασμένο να συγχωρεί και να εκπληρώνει τις εκάστοτε ερμηνείες. Απαράβατος ο νόμος της εξάρθρωσης της γνάθου από τις ανεκμετάλλευτες λέξεις. Σιωπή ικανή να συγκεκριμενοποιήσει το απαράθετο. Χρόνια κομψευόμενη ανοησία. Μνημείο που λοξοδρομεί από την γνώση. Αγχόνη εντολοδόχος της πρόνοιας. Η μόνη επαναφορά έγκειται στο σημείο του πόθου, είτε χαίρεις καθοδηγητή. Πριν από κάθε επινόηση εξάλλου υπάρχει ένας οργανισμός συμφερόντων.
Τόσο
λευκό
το μαύρο
κι όμως υπάρχει
ιστορία και σήμερα.
Με τον ίδιο τρόπο που
τα παιδιά εξαφανίζονται
από το χρώμα των ματιών
τους. Το δάσος κορυφογραμμεί
κι ένας ακέραιος ουρανός. Ήδη ακούγεται
το ικετευτικό αλύχτισμα των πρώτων πυξίδων.
Μαζί τους άνθρωποι μοιάζουν να κινούνται, να
δείχνουν ο ένας στον άλλον πως συμφωνείται μια
ψευδαίσθηση. Πως συναρτείται το χαμόγελο και το
γέλιο και η πίστη στις ανακαλύψεις που έπονται. Ένα
ακόμη τσιγάρο φιλοδωρεί την τροχία μου γύρω από τον
κόσμο. Πριν τελειώσει κι αυτή η παράγραφος πρέπει να σκεφτώ
κάτι σαν πόρτα. Ή τραπέζι. Θα τηλεφωνήσω στην δουλειά και θα δηλώσω
άρρωστος.
Αν κι όταν πια έρθει η ώρα
να μάθεις το όνομά μου
αυτό που έχω ή αυτό
που θα αποκτήσω
μην τολμήσεις να
πιστέψεις πως
τ’ όνομα αυτό
είναι δικό μου
όπως ίσως το
δικό σου
όνομα
σου
ανήκει.
Η ανάσταση καλλωπίζεται με μια μεγαλειώδη αποκοτιά.
Το αλάτι σπινθήρες μνησικακίας.
Χρεωστικά χειροκροτήματα ελέους.
Πρόγκα θησαύρισε στο αγέρι.
Κριτήριο μεταποιείται για ηδονή.
Η σκέψη καμώνεται τον λόγο.
Περιορίσου στο απόρρητο.
Υφολογικοί συνδαιτημόνες.
Γούρνα, μηδέν του ορίζοντα, κρατήρα κατόπτρου.
Έτσι απλά συνέβη η Κυριακή.
Δυο νεκροί καθώς κουβέντιαζαν μεταξύ τους.
Ο ένας εκθείαζε τα οφέλη της επιστήμης
κι ο άλλος υπερασπίζοταν πως είναι ο θεός.
Σε κοιτώ και σκέφτομαι ένα στίχο
Έναν ακόμη στίχο σαν όλους αυτούς
Που σκέφτομαι όταν σε κοιτάζω
Και ξέρω πως δεν σε ενδιαφέρει
Αν φτιάξω ένα ή χίλια ποιήματα
Αρκεί να μην πάρω τα μάτια μου
Από πάνω σου. Ξέρω ακόμη πως
Αυτό που θες πραγματικά είναι
Να μην πάρω τα μάτια μου από
Πάνω σου μέχρι να ξεχάσω πως
Φτιάχνονται τα ποιήματα.
Το ευλύγιστο μουρμουρητό της νύχτας, η σκέψη, το πράγμα, , το μέλλον επιταχύνεται στο επόμενο γράμμα, καμία απόσταση εντωμεταξύ δεν προκύπτει, παραμένουμε όπου μας βρίσκεις, κανένας και σήμερα, κανένας κι εγώ, χρησιμοποιούμε τη λέξη για να αποφύγουμε το σώμα, που συρρικνώνεται σε αυτό ακριβώς που σημαίνει, να είσαι οτιδήποτε μπορεί να λεχθεί, με ήχο, χρώμα και σιωπή, στο ανόητο κόσμημα της ποίησης.
Περιμένουμε του νικητές. Έρχονται από στιγμή σε στιγμή. Από αιώνα σε αιώνα. Αυτοί είναι η ελπίδα μας κι η ανταμοιβή μας. Για τις μάχες που δεν δώσαμε και τους αγώνες που προδώσαμε. Η πλάση ολάκερη θα σιγήσει λυτρωμένη. Θα βρούμε, επιτέλους, μια ήσυχη ζωή ανάμεσα στους αμέτρητους νεκρούς μας. Περιμένουμε τους νικητές. Δίχως αυτούς ο πόνος θα είναι ατελείωτος κι η απώλεια διαρκής. Ποιοί θα είναι κανείς δεν ξέρει. Περιμένουμε τους νικητές.
Πάλι το γνωστό θέμα
Μεταμφιέζεται
Για να προσποιηθώ πως δεν το ξέρω
Και πως μόλις τώρα ανακαλύπτεται
Προς μεγάλη μου χαρά και τιμή.
Με αυτόν τον τρόπο αυτή τη φορά
Τον ίδιο με κάθε άλλη
Πάλι με λέξεις στη σειρά
Πάλι με μένα να αδημονώ
Να φωνάξω πως τα κατάφερα.
Μια από τις λιγότερο πιθανές προτάσεις για να αρχίσει μια ιστορία παραμένει αυτή η οποία διατυπώνει μια εικασία για την πιθανότητα αυτής της πρότασης. Εξάλλου ο καιρός είναι πάντα αυτό που είναι, ένα συνονθύλευμα ουσιαστικών και επιθέτων που διαπερνά κατά πολύ την εισαγωγή ενός κειμένου. Το ίδιο ισχύει και για τους ήρωες, παρότι αποτελούν τις εχέγγυες φωνές μιας εξιστόρηρησης, εξακολουθούν να εποπτεύουν το κείμενο ακόμη και στην απόλυτη σιωπή τους. Έτσι μένει πάντα ικανοποιητικός χρόνος για τα πράγματα και τις λέξεις που ο ίδιος ο συγγραφέας επιθυμεί, σε μια ατέρμονη προσπάθεια να παραμείνει ο κυρίαρχος αυτού του παιχνιδιού, και οι οποίες, παρά την κοινή πεποίθηση, πρωτοστατούν στην δημιουργία τόσο του έργου όσο και στην ευχαριστήση που μπορεί κάποιος να αντλήσει από αυτό. Μα ακόμη και οι πιο ανορθόδοξες εισαγωγές δεν αποτελούν παρά παραφράσεις μιας τυφλής υπακοής στον ρόλο των ηρώων της εκάστοτε ιστορίας και του περιβάλλοντός τους. Αυτό, νομοτελειακά, οδηγεί στην σταδιακή περιδίνιση του κειμένου σε υφάλους κοινοτοπίας και περιφρόνησης του χαρίσματος του να πλάθεις μύθους που υπερβαίνουν την παγιωμένη ανθρωποκεντρική διάρθρωση. Ίσως ήρθε η στιγμή για τις ιστορίες μας να πηγάσουν από όλον αυτόν τον κόσμο που μας περιστοιχίζει μυστικός κι ακλόνητος, μα προς θεού, δίχως την παραμικρή προσάρτησή του στον δικό μας παραδοσιακό εαυτό. Ιστορίες με την ευαισθησία και την ικανότητα να επαναπροσδιορίσουν ότι μας έχει απομείνει να πούμε.
