Το «ένα έτσι» είναι ένας ποιητικός μηχανισμός. Αποτελείτε από ένα σταθερό μεταλλικό στέλεχος, που λειτουργεί ως βάση και από τον κύριο μηχανισμό του, που προσομοιάζει με κιάλι. Αυτή τουλάχιστον ήταν η αρχική του μορφή. Η λειτουργία του είναι να υποβάλει κάτι απλό (υλικό ή άυλο) σε ακτινοβολία που εκπέμπει από τον κύριο μηχανισμό του και στη συνέχεια να το μετατρέπει σε κάτι σύνθετο. Αν είχαμε, λόχου χάρη, ένα δισδιάστατο αντικείμενο, ο ποιητικός μηχανισμός «ένα έτσι» θα το απεικόνιζε ως ν-διάστατο κύβο (υπερκύβο). Το υποκείμενο που χειρίζεται τον μηχανισμό, σύμφωνα με υποθέσεις, λειτουργεί κάπως έτσι: γράφει κάποιες σκέψεις του, ακολούθως τις υποβάλει στην ακτινοβολία του μηχανισμού. Οι νέες, σύνθετες πια, σκέψεις, με την μορφή ποιημάτων, αναρτώνται στο διαδίκτυο. Δεν είναι όλες οι αναρτήσεις (ίσως πάνω από χίλιες) επεξεργασμένες από τον μηχανισμό αυτόν, αλλά δεν δύναται να εξακριβωθεί ο ποιοτικός και ποσοτικός τους διαχωρισμός.
Η αλήθεια είναι, ότι αν και σήμερα, χρησιμοποιείται ως ποιητικός μηχανισμός, το «ένα έτσι» κατασκευάστηκε για άλλους λόγους, σε άλλα μέρη. Συγκεκριμένα, στο σύμπαν μιας παράλληλης διάστασης του δικού μας σύμπαντος, μια ομάδα όντων, θα μπορούσαμε να πούμε, τηρώντας τις αναλογίες, μια ομάδα φοιτητών, κατασκεύασε έναν μηχανισμό για να κάνει λίγο πιο σύνθετη τη ζωή τους. Η ζωή στο κόσμο που διέμεναν τα όντα, είχε εξελιχθεί τεχνολογικά, ξεπερνώντας αισίως το σημείο της αυτοκαταστροφής ενός τεχνολογικά αναπτυγμένου πολιτισμού, σε τέτοιο βαθμό, όπου δεν υπήρχαν πια προβλήματα. Η συνέπεια ήταν ότι η ζωή είχε γίνει πολύ απλή. Τα πράγματα ήταν αφόρητα απλά. Και αυτό για κάποιους έπρεπε απλά να αλλάξει. Κάποιοι έπρεπε να αντιδράσουν. Χωρίς, ωστόσο, να σημαίνει πως αυτό ήταν κάτι το απλό. Έτσι, η εναντίωση στην επιβαλλόμενη απλότητα, ξεκινούσε από την διαπίστωση πως το να αντισταθείς δεν ήταν κάτι απλό. Αυτή ήταν μια πρώτη -αν και απλή- νίκη του κινήματος κατά της απλότητας. Η πιο ριζοσπαστική πτέρυγα του κινήματος κατά της απλότητας αποφάσισε να κατασκευαστεί ένας μηχανισμός ως όπλο που θα έκανε τα απλά πράγματα σύνθετα. Όμως, με την ολοκλήρωση της κατασκευής, ο μηχανισμός, απλά εξαφανίστηκε. Οι αγωνιζόμενοι κατασκευαστές έμειναν να κοιτάνε απλά το κενό.
Τι είχε συμβεί; Ο μηχανισμός, υπερφορτώθηκε από την αυξημένη ροή πολλαπλών ερεθισμάτων απλότητας και για να μην αυτοκαταστραφεί, διέρρηξε το χωροχρονικό συνεχές και μεταφέρθηκε σε ένα πολυσύνθετο κόσμο. Ο εν λόγω κόσμος, είναι τόσο σύνθετος, που ένας απλός βραστήρας λειτουργεί αξιοποιώντας τη σκοτεινή ενέργεια, τα παιδιά νανουρίζονται με πιθανές εκδοχές ενοποιημένων θεωριών, ενώ μια κλασική φοβία είναι ο φόβος του υποατομικού κενού. Δυστυχώς, όμως, η κατασκευή του δε μπορούσε να διακρίνει το ύψος της σύνθεσης και έτσι άρχισε να αναλύει σε πιο σύνθετο τον ήδη πολυσύνθετο κόσμο στον όποιο είχε μεταφερθεί. Η καμπύλωση και το σπάσιμο του χωροχρονικού συνεχούς -για άλλη μια φορά- ήταν αναμενόμενη. Μετά από ένα μεγάλο διαδιαστατικό ταξίδι διάρκειας πολλών νανοσεκόντ, μεταφέρθηκε στη Γη -ένα απλό οινοποτείον λίγο πιο κάτω από την Αχαρνών και Χέυδεν. Το υποκείμενο το συνέλλεξε κρυφά και το ήπιε. Να σημειώσουμε πως ο μηχανισμός, λόγω των αλλεπάλληλων χωροχρονικών μετατοπίσεων, είχε συρρικνωθεί και είχε γίνει μικρό σαν μια φακή. Το υποκείμενο δεν άντεξε την αλλόκοτη μικρο-γεύση του και το απέβαλλε (ξέρασε) σε ένα πεζοδρόμιο. Με τα χρόνια η βροχή μετέφερε το «ένα έτσι» σε μια πλατεία με σκιές. Εκεί, ίσως όχι τυχαία, αντάμωσε πάλι με το υποκείμενο. Εκείνο το κανάκευσε για να το αρπάξει ύπουλα και να το ενσωματώσει μέσα στο μάτι του. Το «ένα έτσι» είναι πλέον το βλέμμα του υποκειμένου. Το εφαρμόζει, όμως, μόνο για την κατασκευή ποιημάτων.
Τι θα συμβεί, αν το υποκείμενο, στρέψει το βλέμμα του και σε άλλα πράγματα;
Τι θα συμβεί, αναρωτιούνται όλοι, αν το υποκείμενο στρέψει το βλέμμα του στον ίδιο του τον εαυτό.
Αλίμονο, λεμέ εμείς, αν το στρέψει προς την ίδια την ανθρωπότητα. Αν ήδη δεν το έχει κάνει…