Όταν νιώθεις μια διαφήμιση οδοντόκρεμας
δεν αρκεί να αναβαπτίσει το μέλλον
όσο επιδέξια κι αν τύχει η υπόθεση
απαιτείται πρωτίστως ολόκληρο το σώμα
στην ίδια πλευρά με τη σιωπή
πως η ζωή παραμένει άφαντη εμπρός σου
το αναγκαίο κακό επίθετο που αναζητά την κλίση
όσο πιο σύντομα μέχρι τώρα.
Προσπάθησα, ειλικρινά πολύ, να μην αναπνέω αφού κανείς μας δεν το άξιζε Δρ. Μα έπειτα, υπάρχει το νερό κι η αφοσίωση σε κάτι που όλο υπόσχομαι πως θα γνωρίσω κι έπειτα πάλι προσπαθώ περισσότερο να το πω δικό μου, όπως δικά μου είναι τα σύννεφα κι η λίμνη στην άκρη της γης κι εσύ κι όλες οι λατρεμένες μου φωνές μου ψιθυρίζουν πως δεν χρειάζεται να βιάζομαι καθώς είναι ήδη εδώ, με περιμένει να του γλείψω τα δάχτυλα και να μετρήσω τον κόσμο στα κλειστά του μάτια, ω. Από δω και πέρα κάθε χαζομάρα θα ναι το επιστέγασμα της σοφίας μας. Από δω κι έπειτα ξέρω πως η ζωή είναι η αμοιβή της ομορφιάς μας και η άγρυπνη αποδοχή της αδυναμίας μας να μας αγαπήσω έξω από κάθε αιωνιότητα.
Κάθε επιθυμία σε φωτογραφίζει στο σκοτάδι. Εξάλλου, όταν είμαι ήρεμος, δεν έχω την παραμικρή ανάμνηση από τον πατέρα. Όταν ξεδιπλώνεις φωνές να υπενθυμίζεις στον ήλιο να γελά. Μπορούμε, κάλλιστα, να ομολογήσουμε πως το καλύτερο αστείο είναι πως ποτέ δεν γελάσαμε όσο έπρεπε, στην προσπάθειά μας να κατανοήσουμε ο ένας τον άλλον και τον τρόπο που η θέα των δοντιών μας ανακατανέμει την αυριανή απελπισία. Ύστερα, πήρε μια γενναιόδωρη ποσότητα οπωροκηπευτικών και αφού την πολτοποίησε την έριξε στο σιφόνι του μπαλκονιού. Λιγότερη ελπίδα καταφέρνει πιο καίρια κρούσματα σε οποιαδήποτε νόσο. Ήταν η φωνή του θείου Τζιμ που περιέθαλψε την αχνοφεγγιά του τρόμου μπροστά στον ακρογωνιαίο βουκολικό βερμπαλισμό της οικογενειακής στοργής. Επισύρω φαντάσματα και μια έντονη αποφορά ψαρίλας. Καμιά αναφορά στο πλατάγισμα της ενότητας, παρακαλώ. Αφού, επιτέλους, κατορθώσαμε να ερωτευτούμε την πληγή ποιος ο λόγος της ύπαρξης ενός νέου πολέμου. Συνεχίζουμε τον χρόνο ακαταμάχητα μοναχικοί. Χρησιμοποιήστε το αρχαίο σαν να κατέφτασε μόλις.
Ήταν εύστοχη
η φρίκη
ακριβώς όπως
σου ανήκει
με το γέρικο αμόνι
που στον ουρανό
φυτρώνει
και κανείς μας
δεν γλιτώνει
είτε κλαίει
είτε γελά
το κεφάλι του
όπως σπα
και απλώνει
τα μυαλά
και ριζώνει
την καρδιά
μια χαλκομανία
στο χώμα
ένα σκίτσο
δίχως χρώμα.
Ένα ζώο πεθαίνει μες στην πόλη.
Αυτός που το σκότωσε δεν ξέρει πως το σκότωσες εσύ.
Εσύ δεν ξέρεις πως μετά θα πεθάνουμε όλοι.
Όλοι μας χτίζουμε μια πόλη για ότι απέμεινε.
Όλοι μας χρειαζόμαστε την πόλη πιο πολύ από ποτέ.
Ένα ζώο πεθαίνει μες στην πόλη.
Η πόλη γεννιέται μες στο νεκρό ζώο.
Η πόλη εξαπλώνεται έως το τελευταίο ζωντανό ζώο.
Το τελευταίο αυτό ζώο είναι ήδη άρρωστο και πληγωμένο.
Η πόλη περιμένει καρτερικά τον θάνατό του.
Απ’ το να στόμα στ’ άλλο η γλώσσα συρράπτεται με το χαμόγελο της ντροπής. Κανείς δεν διανοείται να υπερασπιστεί το δέος της αιματοβαμμένης του σάρκας, όπως λαμπυρίζει κι οδύρεται πάνω στις δοξασμένες νουθεσίες του τρόμου.
Άρα υπάρχω σαν η αποκρυσταλλωμένη ευχή του θανάτου μου. Εκτιμώ πως σύντομα κι αβίαστα όλα θα πανηγυρίσουν την θέρμη του ολονύκτιου πυρετού της πλάσης. Ευθυτενής και άμορφος ο Κύριος ημών ο εκδορέας μας, ο τερματικός σταθμός της ονειρεμένης μας θλίψης.
Περιμένω όπως ο χρόνος την στιγμή, κι ο βέβηλος την ελπίδα, η ρίζα που καλλιεργείς μες στο δειλό στομάχι σου να συστραφεί κι όλη την πορεία μέχρι την αγάπη σου να διανύσει και δίχως λέξη ή σιωπή να σε εκτοξεύσει μακριά πέρα απ’ τη λήθη του παραμικρού αστεριού.
Διανύει η τρέλα τον ίδιο κύκλο με την σοφία, αναιρώντας σιγά σιγά το αίμα που χάραξε τον δρόμο της. Όταν η αλήθεια σε γυρέψει μην φοβηθείς τον έρωτα που μας θέρισε.
Είναι πάνω στο μέτωπο,
με το μέτωπο γερμένο στη δύση,
που η φύση σε ανακαλεί.
Οι στίχοι του κάθε, του πρώτου έρωτα
φυλλοροούν ως το βαθύ το ακατανόμαστο,
τη γενετήσια τη λησμονιά να συστρατεύσουν,
λιγάκι πριν να αναστραφεί η ορμή
κι η πέτρα πριν δακρύσει,
τα κρίνα που στο σώμα της συσπώνται,
οι δεσμοί μας σαν επιτείνουν τη γεύση,
του πικρού, του αλάθητου, του κεραυνού,
ο υποδόριος πλους,
επαίρεται, ευφραίνεται και κλίνει
το ρήμα, το άρθρο, το επίθετο,
την ασύρματη υφή του ονείρου,
εν είδη πτωχής, ευκαταφρόνητης πυράς.
Η αποκάλυψή μου ήταν εκπληκτικά ανώδυνη.
Οι διευθύνσεις σου μου έχουν επιστραφεί.
Κάθε στιγμή μεσολαβεί τα μάτια σου.
Η ανάγκη καταλάγιασε το μεγαλείο.
Μια νύχτα αποσυνθέτει τις παροιμίες.
Ανακατευθύνονται οι τόνοι σε χρώμα που αναπνέει.
Ακροβατεί στο σύνορο η ελευθερία.
Ο αγαπημένος μου θεός κατοικούσε σε ένα ανέκδοτο.
Σε είχα επιθυμήσει με χίλια ζόρια.
Οι φωτογραφίες μου εξελίσσονται μαζί μου.
Όλος ο χρόνος ο ίδιος πάντα τόπος.
Ξύπνησα για λίγο ακόμη.
Φόβος και απάθεια στο ελλάς βέγκας.
Μια διάσταση μου αρκεί για να εκφραστώ.
Λίγη ακόμα σιωπή κι ο ήλιος θα ανατείλει.
Κάθε που ‘βρεχε ξεφλούδιζα τα ψέματά μου.
Στην παραμικρή αλήθεια μου λείπεις.
Καθώς ανηφορίζω προς το σπίτι η πόλη παριστάνει το θύμα.
Κανείς δεν μίλησε πρώτος.
Η μουσική διέκρινε τον καημό σου.
Χίλια μάτια θόλωσαν το τοπίο.
Ζωντανοί μαζί γιατί.
Έπρεπε να χειροκροτήσω για να γίνω αόρατος.
Με αποκάλεσε αδερφό για να ματώσω.
Διεύθυνε την ιστορία με δανεική ταυτότητα.
Γυαλίζοντας το μάτι μου είδα μια όραση.
Η σιωπή ανέθρεψε τον χρόνο.
Κάθε φάρμακο προσμετρά τον ορίζοντα.
Ένας νέος χρόνος είναι ήδη μια απώλεια.
Το πρώτο σύνθημα κάθε σκοπού είναι η μοναξιά.
Σε γνωρίζω καθώς η μέρα αναπλάθεται.
Καλλιεργούσα κάποιον σαν εσένα όταν ήρθες.
Είχα τιθασεύσει τις λέξεις στην άγνοια.
Μια ακόμα επιστροφή προτού αναχωρίσουμε.
Μετά την χιλιετία αναζητώ όνομα.
Στο δεξί μου αυτί φώλιασε η αθανασία.
Ο ενεστώτας λυσσομανούσε.
Αναφέρθηκα στο χάος με πίστη.
Γρήγορα μία τρύπα για την φωνή μου.
Πολύ προτού ξυπνήσω
να αχρηστέψω λέξεις κι αριθμούς
και τα πρόσωπα να σβήσω
με των προσώπων την απορία.
Να μην χρειαστεί να επιλέξω την μέρα
τον χρόνο και το χώρο της
μήτε καν όποιον κι αν τύχει
στο διάβα της να συναντήσω.
Να μην αναγκαστώ να μάθω
αν οτιδήποτε συμβαίνει
είναι κάποιου η ζωή ή η δική μου.
Να μην είμαι σίγουρος πως ζω.
Έτσι, ίσως καταφέρω να μην σου κάνω κακό.
Ίσως, έτσι, γίνουμε ευτυχισμένοι.
Νεκρός είσαι ούτως ή άλλως
καθώς όλοι σε αφουγκράζονται εάν
κι είναι μονάχα ο διάολος
τα αχανή νοήματα και τα φτιασίδια
που ακόμα σου επιτρέπουν να μιλάς.
Κράτα τους τόνους χαμηλούς
και θα πουλήσεις φωνήεντα
για ότι κι αν επιθυμείς.
Μα αν μπορείς να αποφύγεις κάτι
διάλεξε πρωτίστως
τον αγώνα
την τέχνη
και τον έρωτα.
Τίποτα δεν αξίζει να ζει
αν ολοένα κάποιο πρίσμα γυρεύει.
Αφότου έγινα ακόλουθος σου έπρεπε να σε σκοτώσω.
Αφότου έγινα οδηγός σου έπρεπε να σκοτωθώ.
Αφότου έγινα αδερφός σου δεν είχε την παραμικρή σημασία
ποιος θα σκότωνε ποιον.
Το καημένο το βάσανο βρήκε την ποίηση
όπως η γεροντοκόρη τον θεό κι αλίμονο
σε όσους δεν πείστηκαν πως ένα θαύμα
συντελείται στα δυο της χέρια όταν παίρνουν
τον λόγο κι αραδιάζουν αναπνοές και βογγητά
χύσια αιωνόβια πάνω στο ρυτιδιασμένο χαρτί
το υπογεγραμμένο με την παρθενική της καύλα.
Μόλις η ιστορία διαπράξει τον ρόλο της
είτε με την θέλησή μας ή χωρίς αυτήν
έχουμε ήδη προσφέρει στην κρίση μας
κάθε πιθανή της αφήγηση
αδυνατώντας να μην συμπεριληφθούμε
στα πιο ζωτικά της μέρη.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο η κάθε ιστορία
αποτελεί μια διαδοχή προσώπων.
Κατά τον ίδιο τρόπο κάθε ιστορία
τελειώνει και αρχίζει με σένα.
Ποτέ η πρώτη λέξη.
Όλες συμπυκνώνονται
στην τρίτη τελευταία ενός
οποιουδήποτε κειμένου. Ακόμη
κι αυτές καταλήγουν στο αποχαιρετιστήριο
μάτι του αναγνώστη. Πετάρισμα των βλεφάρων
/ αδημονεί να πλήξει ξανά στο επόμενο δευτερόλεπτο /
φλερτ με την πιθανότητα τίποτα να μην συμβεί ποτέ ξανά /
πετάρισμα των δαχτύλων. Η σιωπή είναι η μόνη ασφαλής οδός
προς ένα ανοιχτό παράθυρο. Έπειτα απομένει η παραδοχή της πτώσης
σου. Αφύπνιση, λήθαργος. Ανάποδα αντιστρέφονται ευκολότερα. Επιμένεις.
Τεμαχίζεις τoν αναδυόμενο χρόνο με σαρκασμό και ειρωνεία και με μια
μικρή αδιόρατη επιστροφή στην εποχή που το έλεος σε πλημμύριζε
προς τα έξω. Αρκεί μονάχα να λυπηθείς για να μεγαλουργήσεις.
Ένα ακόμη στοιχείο στην κυβέρνηση του αδιάστατου. Η
διακοπή της μοίρας / βόμβος συνυφαίνει βόμβο /
επιτέλους ένα τέλος πληρεξούσιο / καμιά
ανάγκη για αστραπές / καμιά θέληση
θεού / όλο καταπίνει όλο / ένα
αδιάλλακτο δάκρυ ισοδυναμεί
τη βροχή. Είναι μόλις έξι
μέτρα μέχρι το άπειρο.
Από εκεί η προσευχή
αντιπαρατίθεται
στον δημιουργό
της. Τίποτα δεν
μπορεί να σε
προσβάλλει.
Το ψέμα
Είναι
η
πορεία
μέσα
στον
γαλαξία.
Δεν
Υπάρχει
κρίση.
Δεν
Υπάρχει
χρόνος.
1.
Στην απολογία δεν επέστρεψε κανείς.
Ούτε κανείς ερωτεύτηκε στην ανάμνηση.
Από ότι κόπηκε πετάξτε μακριά τις κλωστές.
2.
Η μνήμη διατηρούσε τον πλανήτη σε τροχιά.
Όλα είχαν ξανασυμβεί.
3.
Κι όσο περίμενες το χρόνο να φανεί
η αιωνιότητα σε προσπέρασε.
στο Νίγκα
Να κοιτάς κάτω για να ζήσεις και να κοιτάς πάνω για να επιβιώσεις.
Να ακούς με τα μάτια κλειστά και να γεύεσαι με το σώμα.
Να οσφραίνεσαι το καλό και το κακό συνάμα.
Σε ζωντανή μετάδοση η αλφαβήτα
μας καθιστά υπεύθυνους κι αντάξιους
των μελλοντικών ποιημάτων.
Όποιος δεν συλλαβίσει το όνομά του
ορθά, κοφτά και καίρια
θα αρκεστεί στην καλοσύνη ενός άλλου αφεντικού.
Όπως πάντα η ποίηση αρέσκεται
στο να παράγει στρατιές χαμένων.
Στο αδιέξοδο δεν ρωτάς εγώ.
Ο αναστεναγμός είναι έλλειψη ιστορίας.
Τα απαλά χέρια σκοτώνουν παθιασμένα.
Δεν σε κοιτώ όταν σου μοιάζω.
Πριν θυμηθείς το όνειρό μου σε περιμένω να ρθεις.
Στον δρόμο δεν απαντάς εγώ.
Σε σέβομαι γι’ αυτό σε μισώ.
Το χιούμορ είναι σπαθί χωρίς λαβή.
Η ευγένεια είναι προίκα του θανάτου.
Στην φιλία δεν υπάρχει διάλογος.
Από όση ελευθερία μπορώ να ζήσω
μονάχα αυτή του ποιήματος που πάντοτε ποθώ να γράψω
νιώθω πραγματικά να μου ανήκει.
Όσο γράφω συνεχίζω να ελπίζω
πως αυτό το ποίημα δεν θα γραφτεί ποτέ.
Χάνουμε την πίστη μας στον αδερφό
Χάνουμε την πίστη μας στον φίλο
Χάνουμε την πίστη μας στον κόσμο
Χάνουμε την πίστη μας στον εαυτό μας
Μόνο και μόνο για να πεθάνουμε ήσυχα
Το καλοκαίρι τελειώνει πάντοτε ακριβώς όπως μια υπόσχεση διαδέχονται αναρίθμητες υποχρεώσεις. Εκείνος ο στίχος που φάνταζε ικανός να μετουσιώσει τον κόσμο σε αλήθεια και ηδονή συνάμα, κατέληξε μια μακροσκελής ωδή που αναζητά το θρασύ χάδι της πρώτης βροχής για να σφραγίσει τα χείλη της.
Το χρώμα που αποτίναζε τα μεγέθη και τα σχήματα από την ακατάσχετη ευρυθμία τους, και τους ανθρώπους από την συνήθεια της αναγγελίας τους, όταν και όσο φτάνουν, οπουδήποτε πέρα από τον εαυτό τους, φθίνει ολοένα, φανερώνοντας τις νέες κατακτήσεις της λησμονιάς πάνω στον χάρτη του αιώνια κρυμμένου θησαυρού.
Ο καθιερωμένος αναστοχασμός δεν δύναται να θριαμβεύσει, καθώς τίποτα από αυτή την άχρονη εποχή δεν μπορεί να προσαρτηθεί σε οποιαδήποτε στιγμή έξω από αυτήν. Είναι για αυτό, μονάχα ο βαθμός της έλλειψης, ή το γλυκό πένθος της απώλειας, που συντονίζει την πίστη σου με την ανεπίστρεπτη χαρά μιας στιγμής που έχει οριστικά παρέλθει.
Μπορείς στην παραμικρή διάθεση να πλάσεις το απέριττο χαμόγελο της αγάπης, να χαιρετήσεις, ξανά και ξανά, την αμετανόητη επιστροφή της φιλίας, να ενδυθείς τον μανδύα κάθε ξάστερης νύχτας, να συλλαβίσεις τις λέξεις που αποκόπηκαν από το στερέωμα για χάρη σου, ίσως ακόμη και να πλαγιάσεις στο ακάθαρτο μεσημέρι του ονείρου σου, μα όλα τούτα είναι εδώ ακόμα μονάχα για να σε καθοδηγούν στο πέρασμά σου.
Είναι μες στο παιχνίδι, εξ ορισμού, που φανταζόμαστε τους εαυτούς μας ως μια δυναμική του χώρου και του χρόνου, και τις διαστάσεις αυτές ανεξάντλητες προς όφελός μας. Εκεί ανακαλύπτουμε κάθε επόμενο βήμα προς την ευτυχία, κάθε δυνατότητα δημιουργίας, εκεί σφυρηλατούμε την αναγκαιότητα κάθε χειμώνα που αύριο πάλι θα πυρπολήσουμε για να βρεθούμε ξανά εκεί.
Στον Μισέλ Πόρτις
Στην πρώτη ανακάλυψη
της μοναξιάς
είχα ήδη μάθει να υπομένω
τον καθένα σας.
Τόσα χρόνια μετά
συντηρώ ακόμα
τον χαμένο μου αδερφό.
Το ότι μου έδωσες κάθε λόγο
να ζω δεν σημαίνει
πως το δικαιούσουν.
Ο ίδιος χειμώνας
εδώ και εκατοντάδες χρόνια
από ένα μόνο καλοκαίρι.
Όχι πως το ποίημα σε γύρευε
μα έπρεπε κάποιος να είσαι.
Από την απόσταση
προσφέρθηκε κάθε νέο.
Κατέληξα άδοξα.
Αργεντίνοι ποιητές
μακροσκελείς σιωπές
ασύμφορες.
Αύριο είναι πάντα
λίγο πριν έρθεις.
Την αγάπη επικαλούμαστε
μονάχα όταν όλα τα άλλα
μοιάζουν πιθανά.
Κρύα νύχτα, άδεια η πόλη
γεννιέται μια ελπίδα
αν και πρόσκαιρη.
Ο πατέρας ήταν η συνειδητή επιλογή κλαμπ σάντουιτς έξτρα μπέικον είχε την σημασία μου πολύ πριν φύγει σως σως s.o.s. η πολιτική του παρακατα τα άλλα όλα μπορούσαν να είχαν συμβεί πολύ πριν από τα νερά του Νείλου παραταχθήκαμε στον νέο ορίζοντα σαν βρέφη βρέχει κανείς δεν μας πιστεύει στο γιάπι το πηλοφόρι το μυστρί χάρτινα καραβάκια επιπλέουν του μυαλού μου η ανεξάντλητη αποχώρηση στα δεξιά όχι όχι πιο πίσω ξέρει καλά να επιστρέφει από και προς που το είχα το ήθελα τα σχολεία υποτιμούν την διάθεση του της το ο μήνας των προσφορών ακριβώς ακριβώς θωρακισμένα τάκα τάκα νάλια στη Συγγρού έγινε ότι είχε να γίνει μητέρα μανούλα Μάμρα ο παντοτινός. Βρε παλιόπαιδα τι είχαμε; τι χάσαμε;
Αγοράζω λέξεις. Όσες περισσότερες αρκούν για να μετονομαστώ σε μια υποτυπώδη επιθυμία. Χτίζω την κατά συρροήν δολοφονία μου. Αυτό αρκεί για κάθε αύριο που θα βρεθώ ζωντανός και πάλι να ανεμίζω τα τσακισμένα μου δάχτυλα στον πανεπόπτη οφθαλμό.
Η αλφαβήτα είναι το υπόβαθρο της αέναης μετάνοιάς μας. Καθένας ικετεύει για μια στιγμή παραφροσύνης. Ο μυθικός ενταφιασμός στον αλατισμένο ορίζοντα. Η μύηση στο εγκάρδιο τόξο της διάστασης. Λοιδορούμαστε και αυτοκτονούμε.
Αγοράζω την χώνεψη του πολέμου. Ανυπεράσπιστες, τυχαίες εκφάνσεις του απομεσήμερου. Ολονύκτιες σιωπές, εμβρόντητες από την σήμανση του δικτύου. Αναγγελίες μια διαλεκτικότητας ικανής να πυροδοτήσει τον όλεθρο. Αδικώ για να συμπεριληφθώ στις επερχόμενες κρίσεις.
Χρυσές οι τομές της ηλιθιότητας στο γράμμα, στο σύμβολο και τον αριθμό. Επιστρέφουν από το στόμα στον σκουπιδότοπο της ποίησης. Κανείς πια δεν τρέφεται με πτώματα. Η επέλαση των φρέσκων φρούτων ευνοεί την θνησιγένεια μας. Επιτέλους μια μοίρα κοινή και αναπόδραστη. Χαιρετίζω μας.
Χιλιάδες ανόητες ερωτήσεις με εκατομμύρια εξίσου ανόητες απαντήσεις καθιστούν τον χρόνο ένα απολειφάδι της συνύπαρξής μας. Η αδιάρρηκτη απόστασή μας κηρύττει την μόνη υπόσχεση της ευτυχίας μας.
Αγάλλεται η πλάση στο τέλος των αισθήσεων. Σαν ιδέες προκύπτουν τα σώματά μας, οι λεωφόροι των ονείρων μας κι ευθύς εξαφανίζονται χωρίς ποτέ να υπήρξαν.
Ο ήλιος, ο περίφημος ήλιος, αντανακλάται κι επιστρέφει τυφλός.
Τόσα αστέρια, ακόμη, προσπαθούν να προσδώσουν το μέλλον στην όραση, το παρελθόν στην αφή, το παρόν σε μια ανυποχώρητη και ακραιφνή ελπίδα, να συνταιριάξουν το κενό με το πάθος, μα κάθε γεύση ανακαλείται μες στην στρυφνή μας μοναξιά.
παρατεταμένο παίξιμο του ποδιού ενώ το πρόσωπο παγερά ανέκφραστο, τα μάτια στυλωμένα σε μια υγρή αδιαφορία πεταρίζουν νευρικά για λίγο στην κίνηση του χώρου κι ευθύς ανακάθονται ανέγγιχτα
φανατικά προσηλωμένα στην ιστορία που τους ανήκει και που ποτέ δεν θα καταφέρουν να πιστέψουν σαν μια ιστορία αποκλειστικά δική τους
αναζητώντας ολοένα τον συνεργό που θα τα απελευθερώσει από την ευθύνη της ανάμνησής της και της αιώνιας ανασύνταξής της
ίσως ακόμη κι αυτόν ή αυτήν που με το βαρύτιμο σθένος του ψεύτη αναλάβουν έστω και πρόσκαιρα να αφηγηθούν τον άνθρωπο που αυτός αδυνατεί πλέον να είναι
να υπερασπίζεται κόντρα σε ότι ο κόσμος καταλαβαίνει πως είναι ένας ακόμη παρίας της επίγνωσης του ακατανόμαστου μια δύναμη που προσμετράτε μονάχα στην απώλειά της ένα κενό που γεμίζει με κενό
ένα σπασμένο χαμόγελο και μια ραγισμένη καρδιά που ικετεύει την αρχέγονη λήθη για έναν ουρανό ασύνταχτο όπως τα όνειρα ενός μωρού.
Άρχισα να πιστεύω στην κόλαση όταν συνειδητοποίησα τα όρια μου. Η αλλοτινή απόλαυση ενός αισθαντικού πρωινού ήλιου είχε μόλις μετατραπεί στο τέλος των σημαινομένων.
Ένας γέρος που μισεί τον εαυτό του και τον κόσμο καθαρίζει την αυλή του από νεκρά φύλλα. Ένας νεαρός άντρας αποζητά την συντροφικότητα σε βίντεο στο youtube. Μια μαμά εξασκεί το παιδί της στην αξία του κινδύνου καθηλώνοντας το στον καναπέ.
Ένας ήχος συρικτός και παντοτινά απρόσμενος εγκαθιδρύεται στο ενδιάμεσο κάθε σκέψης και κίνησης.
Από εκεί αναχαιτίζεται κάθε πιθανότητα ο κόσμος να πάψει να γυρνά. Όπως τότε κι όπως ξανά άλλοτε τα σύννεφα παίρναν τον λόγο που μου αναλογούσε και ξανά άλλοτε το χρώμα επενδυόταν με αγάπη.
Πρόσφατα τα αγκυροβόλια δέσαν με την θέληση για δύναμη. Εξάλλου κάθε πορεία περνά μέσα από σένα. Επιστρέφω κάθιδρος κι αμετανόητα ατελέσφορος.
Το σάλιο μου θα επιστρατεύσει τον ορίζοντα. Ο χρόνος θα πελεκήσει την καρδιά μου σε βέλος. Η αποστροφή ενός γέλιου ανίατα άγιου θα γεννήσει ορδές ποιητών. Ξεκινά να επιβιώνει όποιος ανενδοίαστα χαίρει ζωής.
Παίζοντας κρεμάλα με τους φίλους μου
ανακάλυψα
πως ένα τυχαίο σύμφωνο
είναι υπέρ αρκετό
για να πεθάνεις
ή να συνεχίσεις να ζεις.
Από τότε αναγκάστηκα να εφευρίσκω λέξεις
που κανείς μας δεν γνωρίζει.
Να χα συρτάρι.
Να χώραγε τα ποιήματά μου.
Να χώραγε και μένα.
Να ήταν μυστικό.
Όπως όλα τα όμορφα πράγματα που αγαπάς.
Να χα συρτάρι.
Να χα τρελαθεί επιτέλους.
Να χώραγε τα ποιήματά μου.
Να χώραγε και μένα.
Να έβαζες μια φωτιά άθελά σου
όπως σε όλα τα όμορφα πράγματα που αγαπάς
και να γινόμουνα ουρανός.
Ολοένα και απομακρύνομαι κι απ’ τους δυο μας.
Ψεύτικο το αεράκι. Κάποιος το άφησε να αγιάσει. Εγώ, αντιθέτως, θα έχω πάντα πατέρα. Υπήρχαν χίλια χρώματα να παριστάνουν τα μάτια μου μα ένας άνθρωπος υπερτερεί όταν είσαι το ίδιο άνθρωπος. Αναγκαίο να περιστοιχίζεσαι από δαύτους όταν ο ουρανός ζυγώνει. Καθένας τους μια σκάλα. Ή μια καταπακτή. Σε αυτούς οφείλεις την επινόηση του παιχνιδιού. Όπου κι αν στέκεσαι, γνωστός ή ξένος, βρίσκεσαι εκεί χάρις σε κάποιον άλλο. Καθετί σου ανήκει μονάχα ως επιβεβαίωση της αυτόματης απώλειάς του και οικειοποίησης του από αυτόν που σύντομα θα γίνεις. Κανείς δεν μπορεί να αποχωριστεί την ανθρωπότητα. Κανείς δεν κατάφερε να απολέσει τον πλησίον. Το μίσος μας δεν είναι παρά η αδυναμία μας να σιγήσουμε τις παλλόμενες από αγάπη καρδιές μας και να ατενίσουμε τον κόσμο δίχως το παραμικρό ίχνος της επιβεβλημένης μας υπόστασης. Κάθε βήμα προς αυτή την κατεύθυνση σε πηγαίνει ακόμα βαθύτερα στον δεσμό μας. Όπως εγώ γίνομαι εκείνος ο τόπος, μακριά από όλους, όπου σε συναντώ.
απ΄
όλες
τις
αλήθειες
μονάχα
η
τελευταία
αξίζει
τον
πόνο
έκλεψα
την
καρδιά
σου
με
μια
τόση
δα
καρφίτσα
η
ανάμνηση
είναι
ο
τρομοκράτης
των
αισθήσεων
κάθε
αφήγηση
μια
προαιώνια
λύπη
τόσο
πρόχειρα
η
αγάπη
σου
με
τιμώρησε
Τα σπίτια έρχονται κοντά
Σχεδόν φιλιούνται
Μα τι απόσταση
αυτή μεταξύ των σωμάτων
Μεταξύ των σωμάτων σκιές
Τα χρώματα ξεβολεύουν
Μου απάντησες με ερώτημα
Και τι να ρωτήσω εγώ
που χάθηκα χωρίς βλέμμα
και μάτια προσμένω χωρίς σώμα
Γυμνός με τα μαλλιά στους ώμους
και τα υγρά μου σε δημοπρασία
βαρετή κι ασήμαντη η ποίηση
απ’ την πρώτη της στιγμή
ως και την πασιφανή της λήθη
μα πως αλλιώς θα προετοιμάζαμε
το παντοτινό της τέλος
Η μέρα εκλιπαρεί για ένα ποίημα φυλαγμένο από παλιά, καθώς κεντρώνει η υποδούλωση της αγάπης προς εαυτόν και πλησίον, από όταν ακόμη και το σαθρότερο ιδεολόγημα ήταν αρκετό για να υποταχθείς στην ρυθμική απομόνωση των στίχων του. Μα δυστυχώς, κάθε ποίημα από όλες εκείνες τις επάρατες μέρες έχει ήδη καταβληθεί. Δίχως την πρόνοια για στιγμές σαν κι αυτή, κακουργηματικά αυτόνομες, ατελέσφορα προσηνείς, επιβλητικά αδιέξοδες για ένα σώμα σαν το δικό μου. Μήτε ο καθιερωμένος προιδεασμός του φθινοπώρου δεν λειτουργεί. Σύντομα, φοβάμαι πως η αυτιστική φιληδονία της κάθιδρης σάρκας και του ανέξοδου ουρανού θα με καθυποτάξει στην προκρούστεια κλίνη της.
είμαστε
η
αρχή
του
παραμυθιού
που
πάντα
αρχίζει
ένα
μυστικό
που
αποκαλύπτεται
για
να
παραμείνει
κρυφό
μόνο μία πόρτα
σε άπειρες παραλλαγές
κι ο καθένας μας από ένα κλειδί
για τον καθένα μας
το ίδιο πάντα κλειδί
που κρατάει την πόρτα
στη θέση της
καθώς ανοίγει ή κλείνει
ή χάνεται
Δίχως πολύ προσπάθεια πείστηκα πως
έχω γράψει τα περισσότερα απ’ τα μυθ
ιστορήματα του Μπάροουζ, μα και πάλι
δεν ήταν αρκετό. Με περίσσιο θάρρος
κατάφερα να είμαι ο δημιουργός των α
πάντων του Μπόρχες, του Κορτάσαρ μα
και του Σάμπατο, αν κι απ’ τον τελευταίο
δεν έχω την παραμικρή ανάμνηση. Δίχως
να το πολυσκεφτώ αποφάσισα να είμαι
και η φωνή των τζιτζικιών, των ψύλλων
και των συννέφων. Εκεί κοντά απόκαμα
και αναπόλησα την εποχή που ήμουν έν
ας ασήμαντος κι άγνωστος ποιητής. Πό
σο πιο εύκολα τότε μπορούσα να παρι
στάνω τον Θεό. Αφελής, άκομψος και
παντελώς αδιάφορος για ότι κι αν δημι
ουργούσα. Δυστυχώς, δεν υπάρχει πια
τρόπος να επιστρέψω εκεί.
Ο ένας σταδιακά είναι κανένας
όπως κι οι δύο είναι ένας
όπως κάποιοι γίνονται τρεις
και τέσσερις κι εκατομμύρια χιλιάδες
για να ξεφύγουν
απ’ την αδιαπέραστη λήθη
του μηδενός
για να αναβάλλουν
το αναπόφευκτο
Η διαφήμιση διάλεξε έναν πίθηκο
για πατέρα του παιδιού της.
Όπως αναμενόταν
το παιδάκι έγινε υιός
για το σύμπαν κι ασκόπως
μπάσταρδος σε τούτη τη γη.
Έπειτα τα πράγματα μπλέκονται
ακόμα περισσότερο
με κάτι ομιλούσες οικιακές συσκευές
κι απρόσμενες βίζιτες από τον γαλαξία
κ.τ.λ., κ.τ.λ. θα βγουν σε κρυπτόλεξο
λίαν συντόμως από τον έγκριτο
τρελό της γειτονιάς σου.
Δίνω ότι έχω
όπως και να χει
θες δεν θες
γιατί αλλιώς θα παίξει
ψυχιατρείο ή φυλακή.
Παρόλα αυτά σε φαντάζομαι
να κατεβάζεις το βρακάκι σου
και να στον ακουμπάω στα κωλομάγουλα
καθώς πρεζάκικα μάτια μας κοιτούν
πίσω από τους θάμνους.
Κι αφού νιώσω και πάλι ικανός
να τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα
έστω για μια στιγμή
παίρνω τα φάρμακά μου
και πέφτω για ύπνο.
Έτσι τουλάχιστον η αγάπη
ή έστω εγώ
δεν έχω αιτία.
Μονάχα μια αδιόρατη αλληλουχία
συνειρμών.
Λέξεις από καιρό νεκρές
μα ικανές
για την επιβίωσή μου.
Είχα ήδη τιθασεύσει
την αντιστροφή της γνώσης
απολαμβάνοντας την
στο μερίδιο της άφιξής σου
και στην κατόπιν αποχώρηση
μα προπάντων στο μεσοδιάστημα αυτών
όταν ήμουν βέβαιος
πως είμαστε τόσο μόνοι
που μονάχα η αγάπη μας έχει σημασία.
Το χθεσινό βράδυ
αποκοιμήθηκε ανενόχλητος
από όλη του την ζωή
καθώς υπέθεσε
πως πιθανώς να έχει πεθάνει
εδώ και πολλά χρόνια
δίχως κανείς πια να τον θυμάται
δίχως να έχει αφήσει το παραμικρό ίχνος
πως το χθεσινό βράδυ
αποκοιμήθηκε ανενόχλητος
από όλη του την ζωή.
Μεγάλη
αλήθεια πρωί
μιας αδιάφορης νύχτας
μηρυκάζω πανάρχαια λάφυρα
πολέμων που διάβασα στην ηλικία
του γεννιέμαι κατάφωρα ίσαλος αναδύεται
το χρώμα η γεύση ο φόβος της επιστροφής σε
μένα όπως συνηθίζεις να υπάρχεις δίχως την κυοφορία
των λυγμών αρκετά ώστε να σιωπήσεις επιθετικά και δόλια
υπέρμετρος υπέρμαχος απόηχος εδώ θαμμένος η έρημος να
γιγαντώνει την προσβολή απαραίτητα τα μάτια ο θόρυβος μαινάδα
σμίγει φυλακές υπόγεια εθελούσια κρακ κρακ όλοι απορούν στο τέλος
έως και ο δολοφόνος απαιτεί μια συστολή μια πάγια εντολή εξόδου
στη λαγνεία ατρόμητου θερισμού επιτάσσω τη θλίψη συνώνυμα
του χάους λουλούδια μάταια γλώσσα συστρέφεται από την
αγάπη ο ορισμός υφαρπάζει την ιστορία γένος ατροφική
διακήρυξη παρηγοριά ικανότητα συμπάσχω μόνος
διπλός τετμημένος αργότερα πάλι ο ίδιος
διάστημα τερέτισμα απόληξη
εκτροφεία έκταση
συνετρίβη.
όμορφα χρόνια πέθανα
μαζί μ’ όλο τον κόσμο
μες στην καρδιά το κτήνος μου
στα γόνατα η αγάπη
και συ γλυκιά μου ανόητη
ξάστερο κυπαρίσσι
κι ο φίλος πίνει μια γουλιά
το χώμα για να φτύσει
Από τη βαθιά φωνή του ημερολογίου
σου
η κάθε αλήθεια
ένας ακόμη άνθρωπος που φεύγει
είτε το θέλησες είτε όχι
βρίσκεις τον τρόπο το αντίο
να σου μοιάζει ολοένα και περισσότερο
να γλυτώνει τον ίσκιο από το κορμί
με όλα τα δάχτυλα
να δείχνουν τον ήλιο
τον μόνο πραγματικό θάνατο
που αξίζει
να ζήσεις και να αγαπήσεις.
Ο επόμενος αποχαιρετισμός
θα είναι πάντα ο καλύτερος.
Κανείς δεν μπορεί ακόμη
Να αντιληφθεί
Πως οι λέξεις αυτές
Κι αυτές οι εικόνες
Κι αυτή η γεύση κι η μυρωδιά
Αποτελούν αυτό που κάποτε ίσως
Ονομαστεί ζωή.
Τουλάχιστον έτσι παραμένουμε
Σχετικά ευτυχισμένοι.
όλο το βλέμμα στον δρόμο
εμπρός μου που ανοίγει
ο ίδιος όπως πάντοτε είναι
είτε σαν φεύγω ή σαν έρχομαι
σαν είμαι πάντοτε ο ίδιος
Αν δεν δικαιώσεις τον άλλον στο σφάλμα του δεν δικαιούσαι συγχώρεση.
Οι εγωπαρμένοι διαφυλάσσουν το σφάλμα σου σαν θησαυρό.
Κάθε σφάλμα ένα βήμα προς την αγάπη.
Ευτυχώς κάποιοι επιλέγουν το σφάλμα δίχως το παραμικρό αντίκρισμα.
Κάθε σφάλμα ένα παιχνίδι μίμησης.
Μονάχα τα σφάλματα επιζούν της αγάπης.
Η επιβεβαίωση έπεται του σφάλματος.
Είναι αδύνατον να σφάλεις μόνος.
Μόνο εάν σφάλεις μπορείς να υποκρίνεσαι πως σφάλεις.
Σφάλε και επέδρασε.
Σφάλε και απέδρασε.
Μια ζωή σφάλουμε το αναπόφευκτο.
Απαιτείται ένα μεγάλο σφάλμα αισιοδοξίας.
Κάθε σφάλμα προς τα πιστεύω σου είναι ένας αγώνας ελευθερίας.
Σε κάθε προσπάθεια επούλωσης
της πληγής μου
η πραγματικότητα μεγαλώνει.
Ελάχιστη παραμένει δική μου.
Κτίρια ανεγείρονται
γυναίκα θροΐζει
ένας συναγερμός παρελαύνει θριαμβευτικά.
Αποκλείομαι εθελούσια στις ευθείες
και διατάσσομαι σιωπηλά.
Ύστερα πάλι καπνίζω
ενθυμούμενος την όψιμη ελπίδα της έλλειψης.
Συγχνοτίζεται ο αχός του πρωινού
με την ικανότητα κατανόησης των σφαλμάτων μας.
Εσύ συνεχίζεις να λειαίνεις τον ήλιο
ενόσω εγώ τρεμοπαίζω τα δάχτυλα.
Θα βρεθούμε ξανά αργότερα
στην υπόγεια ροή της ιστορίας.
Θα επικαλεστώ την πλήξη για ότι κι αν συμβεί.
Κάποιος πόθος σιγεί καθώς γυρνά η σελίδα.
Η αδιαφορία για αποδείξεις είναι δείγμα ωριμότητας.
Το τρυφερό στήθος γεύεται το τρυφερό στόμα.
Ο θάνατος είναι μια στιγμή πριν πεθάνεις.
Ο χρόνος υποθηκεύεται στο παρόν.
Το κενό χαίρει μεγαλοθυμίας.
Καθένας μας αντιμάχεται την αιωνιότητα.
Αναθέτουμε στο θέαμα την θέασή μας.
Πριν από κάθε καταστροφή γεννιέται ένας θεός.
Μετά την καταστροφή γεννιέται η επιθυμία της θέωσης.
Μέσα στο όνειρο αναμένει ο εφιάλτης
ως η συνείδηση του ονείρου
και η συνείδηση έξω από αυτό.
Η ζωή εκκινείται από τον αδυσώπητο πόθο να βιώσουμε τον εφιάλτη.
Το όνειρο του εφιάλτη είναι η συνήθεια του θανάτου μας.
Κανείς δεν γλυτώνει του μακάριου ύπνου μας.
Νέοι και γέροι μεθάνε στην ίδια μπάρα. Άραγε ποιος υποδέχεται ποιον;
Η ανεργία εφεύρει μικρά, ανώδυνα στοιχήματα για να μην εκκολαφτεί.
Το φτηνό θέαμα είναι ο οδικός χάρτης της επαρχίας.
Η βία είναι το ελιξήριο της κοινωνίας.
Λίγοι και τυχεροί όσοι δεν διαφημίζονται στα πρόσωπά μας.
Μπορείς να γράψεις όσους ποιητές θες αλλά ποίημα δεν γίνεσαι.
Καθώς η πόλη παρακμάζει οι τρελοί της εξαφανίζονται.
Οι οδηγίες χρήσεως της ζωής δεν περικλείονται στην συσκευασία.
Ο δαίμων του τυπογραφείου φυτοζωεί σε κάποια zine.
Το πως αποβλακωνόμαστε είναι μια ιδιοφυής διαδικασία.
Ένα γράμμα αγάπης είναι πάντα πρωί
ακόμα και αν
συνιστά μια ανίατη νύχτα
δίχως την παραμικρή υπόθεση.
Ανατέλλει τη σάρκα σπαραξικάρδια ενθρόνιση
αυτής της γλυκιάς γλυκύτητας
που υψώνει το τρίχωμα στον ήλιο.
Είσαι καθώς φεύγεις και μένεις
η περιπέτεια που πλάθει τον κόσμο
και συντρέχω να ασπαστώ τον όρκο
να αποστραγγίσω το έπος
αυτής της μεγαλειώδους επίθεσης
που εξαπολύεται
από τον έναν στον άλλον
σε αγαπώ.
άλλη μια νύχτα θα προσπαθήσω
να βγάλω από το ξύγκι μύγα
να πετάξει ένα ακόμη κακό ποίημα
από αυτά που γεμίζουν μπλογκ
και σκουπιδοτενεκέδες
χορταίνοντας την άδεια μας καρδιά
από συγκίνηση και δύναμη
να πούμε την αλήθεια
πως δεν αγαπάμε την ποίηση
αλλά τους ποιητές και τις ποιήτριες
παρόλο που δεν γνωρίζουμε κανέναν τους
παρά μονάχα όσους το πληρώσανε ακριβά
και γι’ αυτό τους μισούμε
και πως ένα ρημαδένιο στίχο
δεν είχαμε ποτέ μας
να πάρει το βράδυ απ’ το χέρι
να του δώσει έναν ήχο
πέρα από το βουητό
που αφήνει το μπάσο
κάνοντας το δωμάτιο να μοιάζει
λιγότερο άδειο, λιγότερο δωμάτιο
καθώς κλείνεις τα μάτια
για να ακούσεις τις μικρές ραγισματιές
ενός σώματος μάλλον δικού σου
να μεγαλώνουν και να βαθαίνουν
τον τρόπο που κι απόψε
θα χαθείς και θα χάνεσαι
Ολοένα πιο άμοιρα τα γράμματα
πιο ακέραια τα πρόσωπά μας
πιο δίκαιη η ευτυχία
του να πεθαίνεις μόνος
ή να αφανίζεις ένα ολόκληρο είδος
στο στιγμιότυπο μιας οθόνης
πιο σύγχρονο το αίμα
βαθαίνει τους χάρτες
μηνύει την αθωότοτητα
οργανώνει το επόμενο θύμα
ενός οποιουδήποτε πολέμου
η νίκη είναι καταστροφή
η ήττα είναι εγκληματική πράξη
πιο κερδοφόρα στο μέλλον
πιο μέλλον η ανυπαρξία
της εκάστοτε ιστορίας
πιο αβέβαιη η πληγή
η επαναφορά στην θνητότητα
η σιγουρία της θλίξης
ενός κόσμου ελεύθερου
κι ολωσδιόλου αδιανόητου
γεννημένου να καταρρέει
στο πρώτο και στο τελευταίο φιλί
πιο όμορφος απ’ τον καθένα μας
Πριν καν επιθυμήσω να αποτιμήσω κι αυτό το πρωινό
ή πριν αυτό να λάβει διαστάσεις γενοκτονίας
ή πριν θυμηθώ πως ο ουρανός είναι ένα ακόμη κατά συνθήκην ψεύδος
ή πριν τολμήσεις να με ρωτήσεις αν αναπνέω
ή πριν οτιδήποτε γίνει μετά από κάτι άλλο
πρέπει πρώτα να γράψω αυτό το ερειπωμένο στιχάκι
από ζωή και δικαιοσύνη
και να το κολλήσω στην πλάτη μου
για να με βλέπουν τα παιδιά στο δρόμο
και να γελάνε θριαμβευτικά.
Όπως και να χει φαντάζομαι και σένα καθώς σκύβεις στην οθονίτσα σου
να το διαβάζεις και γίνομαι και γω για λίγο παιδί.
Μέσα στο πλαίσιο ο κανόνας του θα επαναληφθεί επ’ άπειρον.
Δίχως αυτόν το έργο δεν θα συνίστατο παρά ως ένα οποιοδήποτε έργο.
Η θνησικακία του έργου επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Μα είναι η εξόχως αταλάντευτη λεπτομέρεια που εκκινεί και επεκτείνει
το έργο πέραν του πλαισίου του, ανορίζοντας το ως κάτι που έχει ειπωθεί.
Διατείνει τον μελλοντικό αποπροσανατολισμό του έργου από τις αρχές του
επιστρέφοντας το στο εδεμικό μορατόριουμ της σύλληψης.
Ακραιφνώς αποτιμημένα τα σύνολα των έργων ενοικούν εις την απόλαυση
κάθε επικείμενης έκφρασής τους.
Η διαφήμιση σιμώνει απειλητικά.
Έχει γίνει σχεδόν ένα με το σύμπαν
και δείχνει έτοιμη να καταβροχθίσει και τις ιδέες των θεών.
Στα εναπομείναντα κενά διαστημάτα
στραφταλίζουν τα κουφάρια κάποιων λέξεων.
Ελάχιστες εξ αυτών νοηματοδοτούν κάτι.
Οι περισσότερες παραπαίουν στην αδιάσειστη θλίξη
ενός κόσμου υπό κατάρρευση.
Προσπαθώ να διαφυλάξω την λέξη κρότος
μέσα στο στόμα μου, γυρνώντας τη με την γλώσσα μου
πάνω κάτω, δεξιά κι αριστερά
και ταπώνοντας τη στις κουφάλες των δοντιών μου
μα και αυτό πάλι προυποθέτει
κάποιοι να διασώζουν ένα σωρό από άλλες λέξεις
όπως γεύση και θάρρος.
“Είμαι χάλια γιατρέ μου;’’ είπε το ανθρωπάκι.
“Τρία ποιήματα το πρωί, τρία το μεσημέρι και τρία το βράδυ” είπε ο άλλος.
“Και θα γίνω καλύτερα;’’ ξαναρώτησε το ανθρωπάκι.
“Σίγουρα όχι’’ είπε ο άλλος, “μα θα μάθεις να ζεις με αυτό.’’
————————————————
Ευτυχώς η ποίηση δεν έχει χρόνο
και τις περισσότερες φορές ούτε όγκο
οπότε προς μεγάλη μας χαρά και ικανοποίηση
μένουν μονάχα οι δύο της κλασικές διαστάσεις
για να υπερασπιστούμε τη γαμημένη αυτή ζωή.
όμορφοι σαν η καταστροφή να ρχόταν
όμορφοι σαν να μαστε εμείς η αιτία
ετοιμάζαμε τον ερχομό της νύχτας
γεμάτοι πίστη για το ξημέρωμα
μα είχε περάσει δώδεκα κι ο ήλιος δεν είχε δύσει
είχε περάσει δώδεκα κι είχαμε ήδη τρελαθεί
άλλη μια βδομάδα
χρήσιμη για το μέλλον
γεμάτη υποσχέσεις για το παρελθόν
με ένα διάλειμμα την Τετάρτη
για πονοκέφαλο
το κενό είναι πάντα εύκαιρο
από υποχρέωση και μόνο
δαγκώνω το δάχτυλο μου
κι η απέχθεια είναι μάλλον ικανή
για ένα φιλικό καφεδάκι
μονάχα μην ρωτήσεις που έχω χαθεί
δεν γίνονται όλα παρελθόν
και παρά τις όποιες προβλέψεις
και την μακρά ιστορία των αγώνων
η επανάσταση ήδη μεταδίδεται
σε ζωντανή σύνδεση
με τις οθόνες μας.
πες « ζήτω η επανάσταση »
μην φοβάσαι ρε
ποτέ μου δεν περίμενα ότι θα νικήσουμε
ανεργία με ταμείο, άφθονο πιε
και κάνα ιδανικό να μας συγκεντρώνει που και που
συμβασούλες για το χειμώνα και πάλι ήλιος. Όλε
ζούμε σαν τους ήρωες που διαβάζαμε
μπορεί και καλύτερα
οι άλλοι εξάλλου είναι στις τρύπες τους
ευτυχώς κατά την διάρκεια των αιώνων
υπήρξαν ευλογημένοι άνθρωποι
που δεν κατάφεραν ποτέ
να σηκώσουν κεφάλι
από τον μόχθο τους
γλυτώνοντας μας
από ακόμα περισσότερη ποίηση
Όλοι μας ζούμε στον υπόνομο
μα κάποιοι από σας κοιτάνε τα αστέρια
κι είστε συνήθως οι ίδιοι μαλάκες
που όχι μόνο δεν βοηθάτε
να μην πνιγούμε στο σκατό
αλλά έχετε και το θράσος
να την λέτε σε όποιον
αγόγγυστα φτυαρίζει.
Σα βγεις στον πηγαιμό για την Απάτη,
να εύχεσαι να μην σε διπλαρώσει κανάς φασίστας.
Τους Πασόκους και τους Συριζαίους,
τον άγριο Μητσοτάκη δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι δυσαρέσκεια, με τι λύπη
θα μπαίνεις σε δημόσια κτίρια πρωτοειδωμένα·
να σταματήσεις σε τρικάκια Παμίτικα,
και τες καλές σκοτούρες ν’ αποκτήσεις,
χρέος και ανάπτυξη, ανεργία και πληθωρισμός,
και ηδονικές υποσχέσεις κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονες ηδονικές υποσχέσεις·
σε πόλεις ρημαγμένες πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ’ τους κολασμένους.
Πάντα στον νου σου νάχεις την Απάτη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και τσακισμένος πια ν’ αράξεις στην κάλπη,
απηυδισμένος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας τίποτα να σε δώσει η Απάτη.
Η Απάτη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν ανόητη την βρεις, η Απάτη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Απάτες τι σημαίνουν.
Ο χρόνος είναι ο πόλεμος, λέει ο σοφός.
Ο χρόνος είναι η ευλογία, λέει ο πιστός.
Ο χρόνος είναι η προσευχή, λέει ένας άλλος πιστός.
Ο χρόνος είναι το φως, λέει μια όμορφη νεαρή κοπέλα.
Ο χρόνος είναι ο επόμενος στίχος, λέει ο ποιητής.
Ο χρόνος είναι ένας ξένος, λέει ο άντρας πριν γίνει παιδί.
Ο χρόνος είναι η χρήση του, λέει ένα ζώο πριν αποκοιμηθεί.
Ο χρόνος είναι το οξυγόνο, λέει ο φυλακισμένος.
Ο χρόνος είναι η σιωπή, λέει ο ερωτευμένος.
Ο χρόνος είναι μια ευχή, λέει ο πεθαμένος.
Ο χρόνος είναι ο Θεός, λέει ο διάολος.
Ο χρόνος είναι μια βλακεία, λέει ο χώρος.
Ο χρόνος είμαι γω, λέω εγώ.
Ο χρόνος είσαι εσύ, λες εσύ όταν είσαι εγώ.
Ο χρόνος, ο χρόνος, ο χρόνος, επαναλαμβάνει ολοένα ο χρόνος.
Αν πριν απ’ το λευκό ήταν το λευκό
έτσι και γω ήμουν πριν από μένα
μα κι οποιαδήποτε άλλη υπόθεση
είναι πάντα επαρκής κι ευπρόσδεκτη
όσο αυτό το ποιηματάκι
μου κρατάει συντροφιά
αράδα την αράδα
μέχρι να γίνει κι
αυτό ότι γίνει.
Γλώσσασημαντητταρχηλιθιωνομετοιμοθανατενυχταγριαλυχτωνταςτεψενακομηχολεθριονειρο.
Απ’ όλα τα όνειρά μου σιχάθηκα περισσότερο εκείνο που δεν έγινα. Όπως τα ροδοπύρινα βυζάκια σου εκμαυλίζουν τον κόσμο. Ανοιχτοποδαρούσα μου λατρεία, εσύ των άστρων φαεινότερο σκότος, γη της απαγγελίας κάθε ποιήματος. Κυλάς και ρέεις και μόνο εσύ με συνδέεις με την γέννησή μου και την άνοδό μου εις τους ουρανούς. Από σένα έρχομαι και σε σένα πηγαίνω, έρποντας και μπουσουλώντας, γνωρίζοντας ότι υπάρχει να γνωρίσω, μες στο γαλαντόμο σου μουνί. Κάθε δρόμος, κάθε πορεία, κάθε κίνηση, πίσω ή μπροστά είναι μια τρύπα, η τρύπα σου, που όλοι στο διάσκελο επιθυμούν να ζήσουν, για πάντα, κι αιώνια να τρέφονται και να τρέφουν τους ωκεανούς των οργασμών σου. Μέσα στον κόρφο μου φυλάω όλα σου τα βλέμματα, καθώς σπέρνουν το χαός, τους γιούς σου και τις κόρες σου, που σε κάθε ανοιχτοσιά του νου, κατασπαράσσω ωσάν την μόνη απόδειξη της θεϊκής μου θνητότητας.
Χτυπάς το πλήκτρο ς κι έπειτα το ξ, αμφιταλαντεύεσαι για λίγο μα τελικά χτυπάς και το ζ αφού ξέρεις πολύ καλά πως τίποτα δεν συμβαίνει κι ούτε πρόκειται να συμβεί. Ανάβεις τσιγάρο κι αρχίζεις το κοπάνημα, η η τ και ρ. Ρ και σ και κάμποσα π π π π π. Σκέφτεσαι πως κάλλιστα θα μπορούσες να εξαντλήσεις με μιας το αλφάβητο και να πας να ετοιμάσεις επιτέλους το μεσημεριανό. Μα περιμένεις. Ίσως, σκέφτεσαι, κάποιο από όλα αυτά τα παλιοσύμβολα καταφέρει κάτι να κάνει. Κάτι σαν την λέξη τετράγωνο, ας πούμε. Ω ω και πάλι ω ω ω και ω. Προσποιείσαι πως θυμάσαι μια ατάκα περί του τελους της ιστορίας κι ακόμη χειρότερα πως την κατανοείς. Στην πραγματικότητα ανησυχείς για το νεογέννητο ανιψάκι σου, μα αυτό δεν αφορά κανέναν. Οπότε συνηγορείς στον τρόμο της αφήγησης και χωρίς πολλά, πολλά γ και γ και τ ρ σ λ. Σύντομα θα χρειαστεί να απολογηθείς για το χάσιμο χρόνου, ξέρεις πως εκεί έξω ο φασισμός θεριεύει, μα προηγουμένως λ και λ γ φ ω μ. Μια ζωή την έχουμε και λ η σ α κ α λ π ν ψ. Μπορεί φαινομενικά να χαριεντίζεσαι αλλά όλες οι μεγάλες ανακαλύψεις ήταν η αποσαφήνιση ενός λάθους. Φυσικά όταν το λάθος είσαι εσύ είναι κάπως δύσκολο να γίνεις και ο παρατηρητής του, μα προς το παρόν το πείραμα διεξαγέται επιτυχώς. Το λοιπόν, κ κ κ λ μ ω ν και α, έχω απηυδύσει με όλα αυτά τα υπεραπίθανα νοήματα, μία στο εκατομμύριο, που βγάζουν τον ήλιο ανάποδα δίχως να παραδεχτούν πως είτε εσύ, είτε όλος ο κόσμος πρέπει να έχει τρελαθεί. Το οφείλεις και το οφείλουμε, όχι να είμαστε τρελοί απλά αλλά λυσσασμένοι, αδηφάγοι ψυχάκηδες γιατί πως αλλιώς μπορείς να είσαι άνθρωπος και θεός συνάμα. Τ τ τ τ πολλά τ. Αισίως, συμπληρώσαμε τις 292 λέξεις χωρίς να συμπεριλάβουμε τα μοναχικά και μόνα πλήκτρα. Δεν έχω κάτι άλλο να περιμένω, προς το παρόν, αλλά καλού κακού ν και σ σ σ λ β θ β β ξ.
Διαγώνια βλέμματα των όσων η μέρα προσμέτρησε στην απόσταση που μας ενώνει. Το μόνο δηλητήριο που δεν ενσαρκώσαμε. Παρά μονάχα στο παραμύθι του, καθένας, εμπεδώνει τις επαναλήψεις ενός ή περισσότερων ρόλων μέχρι να πειστεί πως το τέλος θα είναι μια αιώνια επιστροφή. Κι όμως μία σταγόνα αίμα πάντα ξεχειλίζει την ιστορία. Ένας πόνος πάντα αντιφέγγει τον χρόνο. Προβοκάτσια είναι η θάλασσα κι ο ουρανός κι η επιμονή του να στεκόμαστε γυμνοί απέναντι στα αστέρια. Ένας μικρός Μάης τρέφει αρκετά σκουλήκια για τους λησμονημένους. Μια πεταλούδα απλώνει το τέλος του κόσμου απ’ άκρη σ’ άκρη στο τρεμάμενο πάνω χείλι σου. Όσα ποτέ δεν θα πούμε ο ένας στον άλλον είναι ήδη αρκετά για να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε. Το απόψε είναι ανίατο από πάντα.
Αν κάποιος είναι νεκρός, αυτός είναι νεκρός
καθώς εσύ τρέχεις να μάθεις
πως αυτός είναι νεκρός, κάποιος είναι νεκρός
καθώς εσύ τρέχεις να μάθεις
γιατί κάποιος είναι νεκρός, αυτός είναι νεκρός
καθώς εσύ τρέχεις να μάθεις
Αν αυτός είναι νεκρός, κάποιος είναι νεκρός
Θεσσαλονίκη, ‘99, η απαρχή του κολαστηρίου, μα αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Με τους δύο κολλητούς ναρκόφιλους δεν την ακούμε πια, για κείνο το βράδυ, και θυμόμαστε πως κάτι υπάρχει ανάμεσα στα πόδια μας. Με τα στόματά μας ραμμένα και κομμένα από την μαστούρα και μάτια αντικοινωνικά, ο Βαρδάρης θεωρήκε η μόνη ευκαιρία, αν όχι να αγγίξουμε, έστω να δούμε ότι φημίζεται ως γυναικεία φύση. Με τα πολλά, μπαινοβγαίναμε σε κάτι χαμόσπιτα, με κάτι γερασμένες πουτάνες και μέχρι κι οι τσατσάδες μας λυπόντουσαν και μας παρότρυναν να βγούμε στον κόσμο, να γνωρίσουμε κορίτσια, να ερωτευτούμε, ακούς εκεί. Ώσπου σε ένα σπίτι καμιά δεκαπενταριά μαλάκες καθόντουσαν αναπαυτικά στους καναπέδες και κάτι περίμεναν. Αυτή βγήκε σε λίγα λεπτά κι ήταν σίγουρα η πιο όμορφη γυναίκα που μπόρεσα να δω για πολύ καιρό. Έλαμπε σε μια νύχτα που ήδη βίωνα για μήνες. Σάστισα και γύρισα να κοιτάξω τον κολλητό. Χασκογελούσε με δόντια μπαρουοζικά και σάλια και μάτια ξυράφια, και μου φάνηκε τόσο μα τόσο αποτρόπαιος και μόνος. Πέταξα γρήγορα το κεφάλι πίσω στην κοπέλα μα είχε ήδη μπει μέσα. Περιμέναμε λίγο και λακίσαμε σαν δαρμένοι. Δεν γύρισα ξανά στο σπίτι μήπως και την δω. Ανταυτού το βλαμόγελο του φίλου μου με στοίχειωσε. Από τότε έχει γίνει χίλια και χίλια στόματα, φίλων αγαπημένων, που ολοένα με αποσπάν από το χάζι μου. Υπόσχομαι και ξαναυπόσχομαι να μην ξαναπροδόσω την ομορφιά μου για κανέναν. Που και που τα καταφέρνω. Μα όλο και κάτι χάνω.
Σημεία δεν γνωρίζω, μόνο εσένα
πλάνη αστείρευτη
χωρίς συνοχή
όνειρα διάσπαρτα σ’ ένα χαμένο νου
λέξεις αγωνιούν στις ανηφόρες του
καλοκαίρια πίσω τους κρυμμένα
κι εσύ να γυρνάς και να γυρνάς
τον κόσμο να φανερώνεις
και να μην φανερώνεσαι
πού ζούσαμε άραγε πριν
μας ταράξεις τους ορίζοντες;
—————————————–
Λοιπόν, εκλιπών, αγαπητοί φίλοι, όσοι δείτε αυτή την ανάρτηση, μου ‘ρθε η ιδέα να γράψουμε κάτι όλοι μαζί. Ειλικρινά, βαρέθηκα μόνος και δεν είναι καν αυτό. Θα μπορούσε να γίνει η αρχή από οποιονδήποτε. Δεν θέλω να την κάνω εγώ. Κι από κει σε κάθε μπλογκ η συνέχεια. Ή μια αναρχία διάθεσης του κειμένου. Θα δούμε. Ποστάρω και περιμένω τον πρώτο στίχο. Θα προσπαθήσω να ανανεώνω στην αρχή του κειμένου. Φιλίά.
Απ ΄όταν άρχισα να κατοικώ στην κοιλιά μου
κατανόησα τον κόσμο
σαν αυτό που πράγματι είμαι.
Συνταίριαξα το φως με το χάδι σου
και τον ήχο με τη γεύση σου
κι ένα τυχαίο γεγονός με την μοίρα.
Τώρα μπορώ να ξέρω πως ζωή λέγεται
η αγάπη μας. Ακόμη κι αν δεν έρθεις
ποτέ.
Είναι τόσο εύκολο
να γράψεις κάτι
οτιδήποτε
προτού καν σκεφτείς τι γράφεις
ή το θεωρήσεις ως κάτι
που είναι ή δεν είναι
μα που αυτομάτως ξέρεις
πως ακόμη κι αν
δεν είναι αυτό που θες να πεις
το αγαπάς και το εκτιμάς
και το διαβάζεις
ξανά και ξανά
έως ότου βρει κι αυτό,
σταδιακά, την σημασία του.
Ο χρόνος γεννιέται την στιγμή που όλοι είναι νεκροί. Θαρρώ πως ήδη συμβαίνει. Το σύμπαν ισσοροπεί άχαρα πάνω στην μύτη μου. Από κει μπορώ να δω όλα όσα υπήρξαν. Την αγάπη που.. Τον φίλο που τάισα θειάφι. Ω, μα τι νόημα έχουν όλα αυτά; Ο ίσκιος μου, τώρα, συντηρεί τα αστέρια και δεν υπάρχει τίποτα να πεθυμήσω. Ως πέρα απλώνεται ένα άλτρειο σούρουπο κι ένα άγουρο πρωινό. Μικρά σύννεφα σκόνης διαθλούν το φως, επιβεβαιώνουν την μοναξιά, όπως κι όταν ακόμα υπήρχε αυτή η λέξη. Δεν τολμώ να σηκωθώ από την θέση μου. Οτιδήποτε αντανακλάται στο σώμα που είμαι και τόσο ανίκανος να συγκρατήσω αυτή την σιωπή. Έπρεπε να φτάσω εδώ για να συλλάβω την κατάρα του ενός. Ελπίζω σύντομα να καταφέρω να θρυμματίσω τον κόσμο στην αιώνια άδικη μοίρα του. Προσεύχομαι γι’ αυτό στον Θεό που έχω γίνει.
Δεν με ενοχλούν οι μύγες όταν
δεν είναι άνθρωποι.
Γαμημένη αστική χωροταξία.
Δεν με ενοχλούν οι σκύλοι όταν
δεν είναι άνθρωποι.
Γαμημένε καπιταλισμέ.
Δεν με ενοχλούν τα πλυντήρια όταν
δεν είναι άνθρωποι.
Γαμημένη ευδαιμονία.
Δεν με ενοχλούν τα βιβλία όταν
δεν είναι άνθρωποι.
Βάλε στον κώλο σου ένα ποίημα.
Δεν με ενοχλεί τίποτα όταν
δεν είναι άνθρωπος.
Come γαμημένε armageddon, come.
