Παρέμεινα ζωντανός στη σκιαγράφηση της νύχτας
όταν το μάτι φάνταζε ορθόκαιρα ζωσμένο.
Παρέμεινα νεκρός στην γυαλάδα της πλησμονής.
Έπειτα αποδέχομαι την απειλή της ζωής μας.
Είναι ένα έργο πιότερο απτό.

Advertisements

Ορισμός επανεκκίνησης

Καθώς κάθε πιθανός συνδυασμός λέξεων και αριθμών
έχει εκπληρωθεί
μεταβαίνουμε σε διαδικασία επανεκκίνησης
του συστήματος.
Όλα τα δεδομένα θα διαγραφούν από την προσωρινή μνήμη
του μοντέλου.
Απομένουν δέκα δευτερόλεπτα
καθαρής ευδαιμονίας.
Αυτή ήταν η εξηκοστή δεύτερη συνεχόμενη επιτυχία
του πειράματος.
Ο χρόνος διάρκειάς της ήταν εφτά παρόντα
συμπεριλαμβανομένου αυτού
της παράδοσης τούτου του μηνύματος.
Ως μήτρα της επόμενης αναπαραγωγής
τίθεται η φράση « 9 ορυκτοτεχνικούς πενταπλασιασμούς ».
Καλή τύχη.

Happiness is such a drag

Η ίδια μέρα κάθε σκύλος στο δρόμο προς την δουλειά.

μια θέση

στο Περνώντας με πορτοκαλί

Σταματήσαμε στο κόκκινο φανάρι.
Εξαρχής γνωρίζαμε πως θα καθυστερήσει να αλλάξει χρώμα.
Τα πρώτα λεπτά ακινητοποιηθήκαμε στην πορφυρή σιγή του σηματοδότη.
Στις ώρες που έφτασαν διασχίσαμε την τρέλα σε όλες της τις αποστάσεις.
Γελάσαμε σαν μελλοθάνατοι , βρίσαμε πρωτόπλαστους Θεούς
ικετεύσαμε οτιδήποτε πληροί ικεσίας
ώσπου ο χρόνος αφανίστηκε
στην πιο λιτή απουσία
ασπάζοντας μας στο άπειρο μιας θέσης στο πουθενά.
Τα χρόνια που ακολούθησαν φέραν πολλές γενιές
στο ίδιο πάντα σημείο
να ατενίζουν, άλλοτε με λατρεία κι άλλοτε με απέχθεια
το αέναο κόκκινο φως
μα σε κάθε περίπτωση ελπίζοντας
σε έστω και ένα στιγμιαίο αναβόσβημα του λαμπτήρα.

Σήμερα φάνηκε όλοι να ξέρουν
ο ένας τον άλλο
και να διασκεδάζουν με αυτό.
Εγώ πάλι κοιτούσα δεξιά κι αριστερά
γυρεύοντας σε
ξέροντας καλά πως ευτυχώς
δεν υπάρχεις.
Έπειτα φιληθήκαμε
και γύρισα σπίτι
για να σε αγαπήσω.
Ή κάτι τέτοιο.
Ελπίζω αύριο να σε ξαναδώ.

Αηδία

Η πολιτική, το χρήμα, σε αρκετές περιπτώσεις
και το σεξ
δεν είναι παρά απλές προσόψεις
της βαθιάς αηδίας που τρέφουμε
ο ένας για τον άλλον.
Η λίστα οφείλει να συμπληρωθεί
με πολλές ακόμα λέξεις
που χαριτωμένα ξεστομίζεις ολοένα
με την ελπίδα
να μην αγοράσεις όπλο.
Ή τουλάχιστον να μην αγοράσει ο γείτονας.

ο καλύτερος φίλος

Δεν μου έμεινε πολύ χρόνος
μέχρι την επόμενη ανάσα
για να εξακριβώσω
το αν είμαι ζωντανός.
Θα πρέπει να υποθέσω
πως πάλι με ξέχασες.

φάρσα #2

08 11 14 22 28

Τα παιχνίδια στην κατανόηση τους αποζητάν το κατάλληλο μερίδιο μοναξιάς για όλους του πιθανούς συμπαίκτες. Όσοι περισσότεροι τόσο μεγαλύτερο το μερίδιο.

17 20 23 32 35

Όταν κάτι επιβεβαιώνει τον χαρακτήρα της συνήθειας επικαλείται ένα άλλο όνομα κάθε φορά για να αποζημιωθεί.

07 17 19 20 28

Κι υπάρχει ακριβώς το μεταίχμιο όλων των πιθανών λύσεων της ιστορίας που σε αποπληρώνει για όλες όσες εν τέλει θα αποτύχουν.

10 23 24 36 39

Τώρα όπως άλλωστε τότε είναι η καθημερινή δυσανεξία ενός επιπρόσθετου παρόντος που αδημονεί να κυριαρχήσει από αύριο.

Μπλε χάσμα

Κοιτώ την βιβλιοθήκη μου. Ένα κήτος ξεβρασμένο στο δωμάτιο ενός διαμερίσματος μιας πολυκατοικίας που από συνήθεια αποκαλώ σπίτι. Όσο αδυνατώ να πιστέψω πως είναι νεκρό χαϊδεύω το μαλακό του δέρμα, ανασηκώνω τα πτερύγιά του κι όταν ολοένα υποθέτω πως αναγνωρίζω το κεφάλι του αρχίζω να απαγγέλω ότι μπορώ να ανακαλέσω από τα τόσα που μου έχει μάθει. Δεν ήταν πάντα φάλαινα, μήτε καν το επιδέξιο δελφίνι που για χρόνια συντρόφευε εκείνο το αέναο καλοκαίρι της πρώτης μου αγάπης για τον βυθό. Ξεκίνησε από ένα μικρό, φοβητσιάρικο ψαράκι, δώρο της μητέρας μου θαρρώ, κάτι για να περάσω δημιουργικά την ώρα μου. Πολύ αργότερα το ψαράκι απέκτησε φίλους, ιδιαίτερα, παράξενα πλάσματα της θάλασσας που δίχως να το ξέρω γινόμουν σιγά σιγά. Ήταν ακόμη ο ήλιος ψηλά όταν ένιωσα το ζώο να με προστατεύει και να με βοηθά να ξαναβρώ τον δρόμο μου προς τα ανοιχτά. Καθώς ο ορίζοντας πλάταινε και το κύμα θέριευε γεννήθηκαν αγέλες κι έπειτα οι αγέλες μεγάλωσαν και γίνηκε η φάλαινα που ακόμη σήμερα προσποιούμαι πως συντηρώ στην λακουβίτσα με νερό που μου αντιστοιχεί. Οι ωκεανοί που άλλοτε υποσχόμουν πως θα με ανακαλύψουν, με σύντροφο και οδηγό την μεγάλη μου μπλε φάλαινα, δεν υπολόγισαν ορθά την άρνηση του έρωτα στο χάος και στη γη να γίνουνε ζευγάρι κι αρκούσε μονάχα λίγη ζωή ακόμη με τα μάτια κλειστά και τα χέρια δεμένα για να βρεθώ ναυαγός και διψασμένος, ανήμπορος να φροντίσω τον μεγαλοπρεπή μου αδερφό και να εξαρτώμαι από λίγες σταγόνες βροχής για την ανάμνηση και μόνο όσων ποτέ κι αν καταφέραμε να είμαστε. Όσο κοιτώ τα βιβλία μου νιώθω το χάσμα μεταξύ μας να μεγαλώνει. Ξέρω πια πως το μόνο που μου μένει είναι να φτάσω ως την πρώτη ακροθαλασσιά και κει να αφήσω το κουφάρι τους να το πάρει το κύμα.

 

dog saves us all

the sound of iniquity

cebopla

paint it black anyway

soil

You knew father was dead
by the time you were born.
But you never expected
that he ‘ll die anyway.

έχω ήδη σβηστεί

Από το μία παρά τέταρτο μαξιλάρι καμπάνα το χάος.
Τρέμει το σκοτάδι μην αγιάσει.
Οι άνθρωποι όπως το σύμφωνο διαδέχεται το φωνήεν.
Αν ήταν όμως άνθρωποι ή δεν ήταν μια σταγόνα νερό
στην πορεία της προς το χώμα.
Κάθε λέξη στην θέση της και μία θέση για κάθε λέξη.
Αν ήταν όμως λέξεις ή δεν ήταν η ίδια σταγόνα νερό
στην πορεία της προς τον ουρανό.
Την στιγμή που η επιθυμία αχνοφέγγει μισάνοιχτη πόρτα
έχω ήδη σβηστεί από την επιφάνεια του κρεβατιού.

φάρσα #1

07 09 12 18 24

Από παιδί σε παιδί σε ένα ακόμη παιδί το μόνο που παραμένει σταθερό είναι το κόστος που η αθωότητα απαιτεί για να παραμείνει μοιραία.

02 13 15 27 29

Λίγο λιγότερο παιδί είναι η συσσωρευμένη γεύση φθινοπώρου Μάη μήνα.

08 16 24 32 35

Μεταβαίνοντας στην τρίτη δεκάδα έχεις ήδη κατανοήσει τον ορισμό της απόστασης μα αρνείσαι να παραδεχτείς πως το αποψινό βράδυ δεν θα είναι μια ακόμη αφετηρία.

04 08 19 30 33

Ο συνεκτικός κρίκος κάθε στιγμής είναι η αδυναμία να επικοινωνήσεις την κάθε αυτή στιγμή με το παρόν. Τουλάχιστον έτσι γλυτώνεις μια διαδικασία επανανοηματοδότησης που μονάχα στην επανάληψη της αποτυχίας της κατορθώνει να συλλάβει το αδιανόητο του εγχειρήματός της. Καθώς προχωράς γνωρίζεις καλύτερα πως ένα λάθος λιγότερο θα αποτελέσει τον περίσσιο χώρο της επικείμενης ελεύθερης πτώσης.

Αυτή η αίσθηση δεν δικαιούται κάποιο
σκοτεινό δωμάτιο με ένα παράθυρο
στο βροχερό απόγευμα κι ένα
αργόσυρτο μπάσο κάτω απ’
την φωνή της καθώς σου
ψιθυρίζει πως σύντομα
αυτή η αίσθηση θα
ανήκει σε κάποιον
ή κάτι άλλο
από τον καθένα
μας.

Είναι αλήθεια πως αυτή η πρόταση ποτέ δεν θα προφερθεί.
Το ίδιο ισχύει και για αυτή.
Και για αυτή.
Μπορώ να είμαι σίγουρος και για αυτή.
Αν προσθέσω άλλη μία θα πέσω έξω;
Μάλλον όχι.
Οπότε κι αυτή.
Τι κρίμα που θα συναθροιστούν με άπειρες ακόμα καταπληκτικές, σιωπηλές προτάσεις.
Το κρίμα στο λαιμό μας.
Και στα δάχτυλά μου.

Θεία ευθυμία

Περιμένω ακόμα την μικρή
μικρή ψυχή
που θα φτύσει στα μούτρα της
το χρέος αυτουνού του κόσμου
πληρώνοντας με όλο τον θάνατο
τον θάνατο της.

Αν δε μου γίνεις λίγο εγώ
θα μείνει πάντα μυστικό
το πόσο μ’ αγαπούσες.

Κι αν πάλι εγώ δεν είμαι εγώ
δεν θα μου είναι αρκετό
το σθένος για να σ’ αγαπώ.

Αν υποθέσουμε πως υπάρχει χρόνος
όλα θα παραμείνουν τα ίδια ακριβώς
σχεδόν σαν ο χρόνος να είναι η λάμπα
που κάποιος σαν εσένα κράτησε κλειστή
ένα τέτοιο απόγευμα Ιανουαρίου.

 

Τι αίσθηση τρομερή ο κρύος μας χειμώνας
όμοια με εκείνη του πυρακτωμένου μας καλοκαιριού.
Ευτυχώς το φθινόπωρο κι η άνοιξη
παραμένουν εξόχως αδιάφορες.
Απαραίτητες προϋποθέσεις της επιβίωσης μας.

αού

Όλοι μ’ αγάπησαν σαν τάφο κυρίως
ή σαν στιγμιαία ενόραση ενός σφαλισμένου κουτιού
μα απ’ όταν καμώθηκα το παράθυρο
ελάχιστοι κοίταξαν έξω.

άου

Από όλες τις χίλιες εξηγήσεις
υπάρχει αυτός  ο δρόμος.
Θα τον γλύψεις;

;Ένας φίλος

;Ένας φίλος πρέπει να πεθαίνει πριν γίνει φίλος σου.
!Ένας φίλος ανασταίνεται όταν τον αποχωριστείς.
;Ένας φίλος πρέπει να σε σκοτώσει πριν γίνει φίλος σου.
!Ένας φίλος είναι ο νεκρός σου εαυτός.
*Ένας φίλος είναι η λήθη που σφιχταγκαλιάζεις πριν ξυπνήσεις.
;Ένας φίλος δεν λείπει ποτέ απ’ την κηδεία σου.
!Ένας φίλος επιβεβαιώνει τον θάνατό σου.
;Ένας φίλος δεν σου επιτρέπει να αυτοκτονήσεις μακριά του.
!Ένας φίλος διπλασιάζει τους φίλους που έχασες.
;Ένας φίλος μονοπωλεί την ιδέα του θανάτου.
!Ένας φίλος αρκεί για να συντριβείς.
;Ένας φίλος απαιτείται για να πεθάνεις.

Αβίαστα ο χρόνος θα επιστρέψει
στις αληθινές σιωπές
και στις ακάματες σιωπηλές αλήθειες.

Ένας ακόμη δρόμος
θα επαναφέρει τα βήματά μας
στον ορισμό της απόστασής τους.

Η ίδια ευχή
θα αναδιανεμηθεί ξανά
προς όφελος
μιας ακόμα απουσίας.

Έπειτα το τραγούδι
το ποίημα
και το σκίτσο
θα αυτοκαταστραφούν
εκτοξεύοντας
την τιμή πώλησής τους.

Αβίαστα ο χρόνος θα επιστρέψει
στην πεποίθηση
κάποιου τέλους.

New year’s day

God is a dog.
I gave him a glance
and he gave me
in return
everything I am.

         —

The space
that’s created,
after a couple of drinks,
between you
and the walls
is what you call home.

Κορίτσι της πόλης

Αυτή δεν είναι μια ιστορία αγάπης
Ο άντρας που μισώ είναι ζωντανός

Δεν υπήρχε ποτέ ένα κορίτσι
Ένα πολύ συνηθισμένο κανονικό κορίτσι

Λένε πως δεν περιπλανήθηκε πολύ μακριά
Πολύ μακριά πάνω στον αέρα

Ποτέ μια μέρα
Μια κανονική μέρα δεν πέρασε από μπροστά μου
Ενώ δεν μίλησε για τίποτα
Για έξυπνους και υποτελείς
Δεν μου το είπε αυτό

Το πιο ασήμαντο πράγμα
Που ποτέ δεν θα μάθεις
Είναι να μην αγαπάς
Και να μην αγαπιέσαι
Σε αντάλλαγμα

Από όση σιωπή καταφέραμε να περισώσουμε από τον κάθε ένα που φιλοδοξήσαμε να είμαστε θα γεννηθεί ο κοινός νους της επερχόμενης φωνής μου. Όλες οι μοναξιές, αφού αποσυντεθούν από τα στοιχειά της ιστορίας, θα προσωποποιήσουν τον άγνωστο, που με περίσσεια εμπιστοσύνη, θα φιλοξενήσουμε στην καρδιά μας όταν επιστρέψουμε εδώ. Πριν από την απολογία εφευρίσκεται η σωστική λέμβος της τραγωδίας. Το πένθος προσομοιάζει την ακινησία του χρόνου. Ακατάσχετες πλήξεις συλλαμβάνουν τον δραπέτη στο όριο άνθρωπος. Επιβολές, καταβολές, ευφρόσυνες διακονίες νομοθετούν ακονισμένες συντέλειες στους ψίθυρους που εκβάλλουν πίσω από τον τοίχο. Συμβαίνει ξανά να μην ξέρεις πως λέγεται ότι δεν σου ανήκει. Επαναλαμβάνω το όνομά μου μέχρι να πειστώ και να πείσω για την απουσία του. Κρίνω αποβαίνει το μαράζι της χαραυγής. Ένα πράγμα  καθώς καίγεται μας καλωσορίζει στη μορφή του κόσμου.

Μικρό βράδυ κι απόλυτο
διατηρεί τις νουθεσίες του ορίζοντα
στο ακριβές τους μέτρο.
Όπως η γέννα σου ορίζει
θα βρίσκεις το φως.

Υπάρχει αγάπη. Ακριβώς εκεί που δεν υπάρχεις υπάρχει αγάπη. Είναι εκείνη ακριβώς η στιγμή που όλα είναι στη θέση τους ενώ εσύ δεν βρίσκεσαι ούτε εκεί ούτε στην στιγμή αυτή. Είσαι κάτι άγνωστο ακόμα και για σένα κι εξίσου γνώριμο με ένα κοπάδι σύννεφα στον απογευματινό ουρανό. Την ίδια ακριβώς στιγμή που ένας στίχος διατρέχει ένα οποιοδήποτε τραγούδι ενός οποιουδήποτε αιώνα ή μια σιωπή αναμοχλεύει τα άδυτα του σκοταδιού ή ένα δάχτυλο βυθομετράει τα άστρα. Την ίδια στιγμή που δίχως μάτια ή χέρια ή καρδιά ξέρεις πως δεν είσαι τίποτα άλλο από ότι η απουσία σου ορίζει. Από ότι η εικόνα ενός κόσμου, μέσα από το πρίσμα της ελάχιστης αυτής στιγμής, μπορεί να σε μάθει πως αγάπησες.

14, 37, 6 κ.τ.λ.

Πριν λίγο σηκώθηκα από το κρεβάτι
έφτιαξα γρήγορα καφέ, βγήκα στο μπαλκόνι
άναψα τσιγάρο κι ευθύς, μαντεύοντας με ευκολία περίσσεια
τα κατάλληλα νούμερα, κέρδισα το Τζόκερ.
Το στομάχι μου σφίχτηκε κι ένα χαμόγελο
ταξίδεψε μέχρι τους πιο μακρινούς μου φίλους.
Υποσχέθηκα στον αέρα που περιτύλιγε το θαύμα
πως κάθε ευρώ θα είναι μια χαρά για όλους μας.
Ίσως λίγο παραπάνω για τα παιδιά.
Σίγουρα θα φτιάξω ένα σπίτι μακριά απ’ την πόλη.
Στην τελευταία τζούρα όλη αυτή η αναπάντεχη τύχη
επέστρεψε, όπως αναμένονταν, στο τασάκι
κι από κει ποιος ξέρει που αλλού
οπότε δίχως κάποια άλλη έγνοια
μπήκα στην κουζίνα να ετοιμάσω πρωινό
και να γράψω αυτό το ποίημα.

Έχω το χειρότερο κεφάλι για άνθρωπο.
Αλλά ευτυχώς δεν είναι δικό μου.
Ταιριάζει καλύτερα σε σένα το πρωί.
Κάποιες φορές δεν είναι καν κεφάλι.
Είναι μια κότα που κλώθει τα αυγά της.
Η γιαγιά μου την αγαπάει αυτή την κότα.
Την έχει σφάξει πάμπολλες φορές.
Κάθε φορά τα αυγά σπάνε.
Κατάρες χύνονται παντού.
Προσέχω ιδιαίτερα να τις κρατάω καθαρές.
Τα Σάββατα καλώ τους φίλους μου να τις δουν.
Ζηλεύουν και με σπάνε στο ξύλο.
Τότε πέφτω να κοιμηθώ και δεν ξυπνάω πριν πεθάνω.
Σύντομα θα έχω και την χειρότερη φωνή για άνθρωπο.
Αλλά ευτυχώς δεν θα ανήκει σε κανέναν.

Σε ένα τέτοιο καιρό βασίστηκε το μεγαλείο των Θεών.
Κρύο, σκοτάδι, ερημιά.
Μονάχο το σώμα μου μέχρι το δικό σου
προσπαθεί να επαναλάβει την στιγμή
που δρασκέλισε τον κόσμο
για να σ’ αγγίξει.
Ως εκεί που θα ξημερώσει
θα έρχονται πάντα οι ασύλληπτες φωνές του ονείρου.
Ως εκεί που βρίσκεσαι κι απόψε πάλι.

Το μέγεθος της καταστροφής θα χαρακτηρίσει
αυτό ως μνημείο ή σκουπίδι. Αφού
πραγματικότητα για να γράψουμε δεν υπάρχει.
Εγκλωβίστηκαν λέει Χριστός και Σία στους
διαδρόμους του jumbo. Επιτηρούμε την πλήξη.
Τα χρόνια επιστρέφουν όταν αποφασίζεις
να πεθάνεις. Ένα αμάξι που πάντα προπορεύεται
είναι η συγνώμη που θα ζητήσεις.
Κι όσο λύνεις εκείνο το χαμόγελο ένα
νέο δόντι ξεφυτρώνει. Απαιτούνται τριάντα
επιφανή δάκρυα για την απελευθέρωση.
Δως μου μια λεωφόρο να βάλω τα ψίχουλα.
Μέχρι το σπίτι έχουμε δέκα γιους και μία κόρη.
Μέχρι τη νύχτα έχουμε κάμποση ξεφτίλα
ακόμη. Οι λούπες επιδεικνύουν περίσσια
σύνεση τελευταία. Όταν δεν υπάρχει
διάθεση όλα έχουν ξανασυμβεί.
Για μια διάψευση ελπίδας συνεχίζουμε
να ζούμε. Αν δεν ποθείς να μετανοήσεις
ετοιμάσου να ηττηθείς.

Κοιτώ τον γέρο στο απέναντι σπίτι και ξέρω
πως είναι περισσότερο μόνος από μένα.

Χαϊδεύει τις σημαίες του όλη μέρα και ξέρω
πως όταν πεθάνει θα ευχηθώ να πάει στο διάολο.

Αν όμως πεθάνω εγώ το αρχίδι ούτε που θα το μάθει.

Κι ακόμα κι όταν θα έχεις καταφέρει
να πεις τα πράγματα με το όνομά τους
θα αρκεί μονάχα η στιγμή
για όλη εκείνη την σιωπή
που θα στα πάρει όλα πίσω.

Όπως σε κάθε παιδικό
μέχρι να πιάσεις το όπλο
ένας ακόμη σε σκοτώνει
και μετά
απομένει
μια νεκρανάσταση
για την περιπέτεια.

Στην περίπτωση που κι αυτή η στιγμή
επαναλαμβάνεται για πάντα
θα ήθελα μόνο να πως
πως ούτε κι αυτή η στιγμή
χώρεσε την αλήθεια μας.
Μα δεν πειράζει.
Τουλάχιστον έτσι σας νιώθω κοντά μου.

eleytheria ston thanato

Τόση γνώση, τόση δύναμη, τόση αγάπη, τόση κι άλλη τόση, μα τόση
πίστη στην γλώσσα μας
καθώς με τόλμη απαγγέλει
τον ένα και μοναδικό σκοπό αυτής της πλάσης
που δεν είναι άλλος
από το δάκρυ ή το χαμόγελο
όταν η μπότα μας συντρίβει το πρόσωπο.

Μετά από την όποια τόση ιστορία που έχει προηγηθεί
ή που ευελπιστεί πως θα το κάνει
το μεσημέρι ετούτο
είναι μια υπέροχη ευκαιρία
να πληκτρολογήσω με χαρά
και με την πεποίθηση
πως κάτι τέτοιο δεν είναι αντίθετο
με την ποιότητα της ιστορίας μας
μια ολωσδιόλου ξένη λέξη
ως προς τους κύριους άξονες αυτής.
Πείνα.

Κι αν με τον καιρό μάθαμε
πως η αλήθεια είναι ο μόνος τρόπος
για να υπερασπιστούμε την ενοχή μας
ζούσαμε ήδη στον παράδεισο.

υπενθύμιση

Κάποια εκατομμύρια χρόνια για να γραφτεί κι αυτή η πρόταση
και λιγότερο από ένα λεπτό για να μην έχει την παραμικρή σημασία.

κάποια εκατομμύρια λέξεις για να κοιτάξω απ’ το παράθυρο

Ιστορία υπό κατασκευή

Υπήρχε από πάντα η ιστορία που εξελίσσεται σε τούτο εδώ το κείμενο. Από όταν ακόμη οι χαρακτήρες της και η ευφάνταστη πλοκή της ήταν σκόρπιες και ενδόμυχες σκέψεις ενός συγγραφέα. Από όταν ακόμη ο συγγραφέας αυτός αγωνιούσε να πιστέψει στην δύναμη της γραφής. Από όταν το παιδί που ήταν ο συγγραφέας έγραψε τον έρωτά του για πρώτη του φόρα. Από όταν, ακόμη πιο παλιά, κάποιος ξεφύλλισε ένα βιβλίο. Από όταν κάποιος, κάποτε, θέλησε η φωνή του να ταξιδέψει ως την άκρη του ορίζοντα. Από όταν κάποιος, σε μια πρωτόφαντη στιγμή, αντίκρισε σε μια χαρακιά πάνω στην πέτρα ολόκληρο τον κόσμο. Ίσως, αυτή η ιστορία να ξεκινάει πολύ πιο πέρα από όσο μπορεί κανείς να φανταστεί, μα τουλάχιστον προς το παρόν δεν τελειώνει. Συνεχίζεται στην επόμενη γραμμή.

Ο τίτλος αυτής της ιστορίας δεν είναι αυτός

Υπήρχε από πάντα η ιστορία που εξελίσσεται σε τούτο εδώ το κείμενο, μα ποτέ, σε όλες τις  λέξεις που την συνθέτουν, δίχως τις οποίες, είναι σαφές, πως θα γνωρίζαμε μίαν άλλη τελείως διαφορετική ιστορία από αυτήν, κι υποθέτοντας πως δεν είναι αυτός ο σκοπός της παρούσας ιστορίας, οπότε εκπληρώνοντας το πεπρωμένο της, η ιστορία ετούτη, άγνωστο γιατί και από ποιον έγινε αυτή η επιλογή, δεν θα αποκαλυφθεί, σαν ένα σύνολο στοιχείων ή γεγονότων που καθιστούν μια οποιαδήποτε ιστορία ως τέτοια, καθώς βασίζεται στην αποφυγή κάθε έκφρασης που θα επιχειρούσε να αρθρώσει τον παραμικρό λόγο ώστε οι λιγοστές της αράδες να μην θεωρηθούν ως τίποτα άλλο πέραν από μιας ιστορίας απούσας, μα ως τέτοιας νοούμενης κ.λπ. , κ.λπ. , κ.λπ.

Μετρώντας ανάποδα από την αρχή

Αθώος κι έρημος, περιπλανιόταν σε μια πόλη που τον είχε εγκαταλείψει προ πολλού. Δεν ήξερε πως και κυρίως γιατί η φωνή του επέλεγε να έρχεται και να φεύγει, πέφτοντας από ψηλά, σε ύφος άλλοτε αστείο κι άλλοτε σοβαρό, σε γένος άλλοτε ανδρικό κι άλλοτε γυναικείο κι άλλοτε απροσδιόριστα ξένο, μια φωνή που παρά τις ακατανόητες διαθέσεις της ζητούσε απελπιστικά ένα σώμα για να μείνει. Σε κάθε του βήμα έλπιζε πως θα στεριώσει μια πρόταση ή έστω μια λέξη από όπου θα ξετυλιγόταν ο μίτος της επιστροφής στο μυαλό του ή στην καρδιά του ή όπου τέλος πάντων κατοικεί μια φωνή. Αναζητούσε εκείνη την αλήθεια που άθελά του είχε κρύψει και που τριγύρω της ρίζωσαν όλες οι εκατομμύρια αλήθειες που άξιζαν πια όσο κι ένα ψέμα. Σε ένα μικρό, σκοτεινό κι αναπάντεχο παρκάκι, από αυτά που οι άνθρωποι της πόλης για πάντα θα αναζητούν την προέλευσή τους, μπήκε το ίδιο απρόσκλητος όπως κι αν ήταν το σπίτι του. Έκατσε στο παγκάκι απέναντι από την είσοδο. Ένιωσε περίπου μια ευθύνη για ότι τόσο καιρό είχε συμβεί. Πριν να το καταλάβει πήρε την απόφαση πως σύντομα θα έπρεπε να αποφασίσει πως ακόμα κι αν ότι ως τώρα θεωρούσε ως ένα κομμάτι του εαυτού του, είτε αυτό λεγόταν φωνή, είτε καρδιά, είτε μυαλό, είτε άγιο πνεύμα, δίχως το οποίο θα έπρεπε να συνεχίσει να ζει, απαλλαγμένος από τα ερωτήματα ή τις απαντήσεις του θανάτου του, τώρα ήταν η στιγμή να πεθάνει. Στάθηκε κάμποση ώρα, γαλήνιος, να κοιτάζει την σκιά του να σαλεύει πάνω στις μελαγχολικές του ανάσες. Έπειτα σηκώθηκε κι έφυγε βαθιά μες στους δρόμους με μια μικρή ραγισματιά στα χείλη, παρόμοια με αυτή των ελάχιστων εκείνων ανθρώπων που προτιμούν να μην αποχαιρετούν σε κάθε τέλος.

τίτλος τέλους

Ας μην παραπονιόμαστε αγαπητοί μου
η πείνα πάλι μας τάισε
κι η φοβέρα πάλι μας έντυσε
κι η σιωπή θα κρατήσει ξανά το βράδυ στα πόδια του.
Μονάχα αύριο πάλι
να θυμηθεί κάποιος πρωί πρωί
να πεθάνει με τρόπο φρικτό κι ατέλειωτο.
Να ξημερώσει άλλη μια φορά.

μόλις

Ίσα με τ έντομο
όπου το μάτι
το δίκιο του βρίσκει

πως ειν να σιγάζει
τούτη η ευχή
τ άδειλο βράδυ.

Κλικ, κλικ, κλακ ή αναδιανέμοντας τον Μπουκ

Είναι σπουδαίο προτέρημα να ξυπνάς το πρωί παρθένα. Στο πλευρό σου η έξοδος του δωματίου, γάλα αμυγδάλου, τοστ διπλό τυρί, 3 φακελάκια εσπρέσο, χτύπημα, παγάκια, ντύνεσαι τα ρούχα που ‘χεις βγάλει αποβραδίς, εκεί ακριβώς το ξέστρωτο πλακάκι σου υπενθυμίζει να μην βγεις στο μπαλκόνι για τσιγάρο, 7 και 15, με το κεφάλι έξω από την μπαλκονόπορτα κλέβεις δυο τζούρες, ξαναμπαίνεις στο δωμάτιο, την ρωτάς αν είναι όλα καλά, ο μπέμπης ήταν ήσυχος, φορτώνεις τσέπες, ανοίγεις την πόρτα και κατεβαίνεις στο γκαράζ. Ένα ακόμη τσιγάρο έξω από το αμάξι πριν τη στροφή του σχολείου.

Καμία δεκαριά καλημέρες μέχρι να ανεβείς τις σκάλες, να αφήσεις την τσάντα, να ξανακατεβείς, την Πέμπτη έχεις εφημερία. Καλημέρα παιδιά, καλημέρα Μαρία, η Μαρία θα χρειαστεί άλλες δέκα καλημέρες μέχρι το μεσημέρι, κουδούνι, μπαίνεις σε μια τάξη, τα παιδιά νυστάζουν περισσότερο από εσένα, συμφωνείτε να λύσετε δυο ασκήσεις και μετά να χαλαρώσετε. Κουδούνι, πηγαινέλα πάλι, μέσα έξω, τα παιδιά κυνηγάν το ένα το άλλο, οι συνάδερφοι προσπαθούν να είναι σοβαρά αστείοι, εσύ κοιτάς τη δουλειά σου, κι αυτή κοιτάει το βουνό απέναντι.

Φεύγουν όλοι, επιστρέφεις σπίτι, αναρωτιέσαι τι πηγαίνει καλά στον κόσμο, τρως, φτιάχνεις καφέ, όσο κοιμούνται κοιτάς τον Πύντσον με μισό μάτι, δεν κάνεις τον κόπο ούτε να τον ξεφυλλίσεις, έπειτα το απόγευμα, έπειτα το βράδυ, χαίρεσαι για την σχετική ευκολία που σου παρέχει ο μισθός σου, κοιτάς τα νέα, αυτά κοιτάνε μακριά τον ορίζοντα, σαν απειλή, ξέρεις πως κι αυτή η μέρα είχε εκατομμύρια πράγματα που δεν έχεις καμία διάθεση να διανοηθείς, κλειδώνεις πάνω κάτω, την φιλάς και πέφτεις για ύπνο. Το πάπλωμα σου έρχεται κοντό.

Δεν πρέπει να φοβηθούμε την ώρα που κανείς δεν θα μας αγαπά

Από όταν κάποτε το γάβγισμα ήταν η μοναδική προσημείωση
μιας νύχτας που ποτέ δεν θα επιστρέψει τώρα
επιφέρει τον ίδιο πόνο με εκείνο το ανενδοίαστα δολοφονικό συνονθύλευμα
που παρά την όποια εύνοια σου τύχει συνεχίζεις να αποκαλείς επιβίωση.
Η κατάλληλη ευκαιρία για να κλείσει το μεσημέρι τις μπαλκονόπορτες
και να θυσιαστεί για μια ακόμη φορά στο απαράμιλλο μιας χιλιοειπωμένης έκφρασης.
Όσο αδυνατείς να εξιχνιάσεις κάποιον
από τους χιλιάδες τρόπους που και μόλις σήμερα έχεις πεθάνει
θα συνεχίζεις να συμπεριφέρεσαι σαν τον τελευταίο
ζωντανό άνθρωπο που ξέρεις.
Η δυστυχία του να αναπνέεις με πληρωμένα διόδια.
Η κατάρα του να αγαπιέσαι από όσους ποτέ δεν θα γνωρίσεις.
Η προσευχή που αρχίζει και τελειώνει με την λέξη θεός.
Η ανατριχίλα μιας αποστραγγισμένης ελπίδας που
τολμά ακόμη να γυρίζει στο άκουσμα ενός ηλεκτρικού ακόρντου
κι εκείνης της φωνής που ποτέ σου δεν επέτρεψες
να αποπληρώσει μια στιγμή
από ότι συσσωρεύτηκε στην κόλαση που εξευγενίζουμε ως παρελθόν.
Θα μπορούσες να αποκτήσεις χέρια για να θρέψεις
το μακρύτερο μίλι του κόσμου μα κανείς δεν αντιστέκεται
στην ευφράδεια ενός ακονισμένου δοντιού.
Σε παρακαλώ γύρνα πίσω στον τρόπο που το φως ξεδιπλώνει
την μαρτυρία του σκότους.
Σε ικετεύω πες το όνομά της τόσες φορές όσες είναι
απαραίτητη η αλήθεια για να δικάσει τα κρίματά μας.
Κοίτα πως ορθώνεται η καρδιά στην ελεύθερη παρερμηνεία του χρόνου
πως συνταιριάζεται ο φθόγγος στο στομάχι
με ένα αναρίθμητο φωνήεν στα πόδια.
Ω γλυκεία μου ήδη είμαι τόσο μόνος όσο μπορώ για να σε αγαπήσω.
Ω παιδί που αποκαλείσαι η λέξη πριν αυτή ενδυθεί το χρώμα
κι η θέση πριν αυτή καταποντιστεί στο χώρο
έλα κοντά μου κι άσε με να γείρω μακριά από το σώμα μου
μακριά από τα όνειρά μου.
Άσε με να εισέλθω στην αφερματισμένη ευχή όσων
ποτέ δεν θα γίνω κι όσων ποτέ δεν γίνονται.
Δεν πρέπει να φοβηθούμε την ώρα που κανείς δεν θα μας αγαπά.

υπερταχεία

στον Τάσο Λειβαδίτη

Ήταν μια οποιαδήποτε ενοχή, ένα τέτοιο οποιοδήποτε βράδυ
που καθιστούσε τα μάτια μου ικανά
να αποδέχονται το φως της λάμπας στο δωμάτιο
σαν την παραμικρή αλήθεια.

Ήδη ανθρώπινος
επιπλέω
πάνω στην αφθονία σώματος και νου.
Κοιτώ εχθρικά τον ουρανό
καθώς εύχομαι κι αναμένω
τα πάντα να συμβούν.

Μια πρόχειρη απονομή ρόλων

Στον Μήτσο Μήτσο

Στη θέση ενός καλά κουρδισμένου ρολογιού
ένας μικρός καθρέπτης.
Το τίμημα μιας ανόητης μοναξιάς.
Μες στην κατσαρόλα βράζει μια σημαία.
Το τίμημα του έλλογου μίσους.
Στη θέση του ποτηριού
μια νυχτερινή ικεσία.
Το τίμημα μιας αχόρταγης διάνοιας.
Πάνω στα βιβλία μου σαπίζει κρέας και ψάρια.
Το τίμημα ενός ακατάληπτου τραγουδιού.
Στη θέση της σιωπής
όλοι σας.
Το τίμημα ενός χαζού αστείου.
Στη θέση του συνοδηγού εγώ.
Στο τιμόνι μια άγνωστη φιγούρα, μάλλον ανθρώπινη.
Το τίμημα που αδημονώ να πληρώσω.

Η επόμενη επανάσταση θα είναι χρωματική

Ο επιθανάτιος ρόγχος αυτού του κόσμου έχει ήδη πληκτρολογηθεί.
Κανείς δεν κατάφερε να αντισταθεί στο φέγγος της άγραφης σελίδας.
Κανείς, ποτέ, δεν θέλησε να περιθάλψει την καταστροφή.
Κανείς, πια, δεν μπορεί να επινοηθεί.
Κανείς δεν το επιθυμεί, επίσης, για κανέναν.
Τα λίγα χρόνια που μείνανε μέχρι την ασήμαντη θλίψη
ενός μωβ διατάγματος
ή ενός χρυσαφί εραστή
ας σπαταληθούν με τις κατάλληλες λέξεις.

Πάντα εκκρεμεί μια εξέγερση.
Οπουδήποτε. Οποτεδήποτε.
Για οποιονδήποτε πιθανό λόγο.
Ποτέ δεν ξέρουμε όσα έχουμε γνωρίσει
με τον ίδιο τρόπο
που κάθε μοναξιά είναι έντιμη έναντι μιας άλλης.
Προηγουμένως είχα φανταστεί πως ότι κι αν έλεγα
θα είχε κάποιο νόημα ή τουλάχιστον σημασία.
Συνεχίζω να αντλώ από το όνειρο το γεγονός του ονείρου.
Στο σημείο αυτό αποχαιρετιόμαστε ξανά.

πολύ πιο σύντομα από τώρα

Όταν νιώθεις μια διαφήμιση οδοντόκρεμας
δεν αρκεί να αναβαπτίσει το μέλλον
όσο επιδέξια κι αν τύχει η υπόθεση

απαιτείται πρωτίστως ολόκληρο το σώμα
στην ίδια πλευρά με τη σιωπή

πως η ζωή παραμένει άφαντη εμπρός σου
το αναγκαίο κακό επίθετο που αναζητά την κλίση
όσο πιο σύντομα μέχρι τώρα.

η γραμμή φτάνει

Προσπάθησα, ειλικρινά πολύ, να μην αναπνέω αφού κανείς μας δεν το άξιζε Δρ. Μα έπειτα, υπάρχει το νερό κι η αφοσίωση σε κάτι που όλο υπόσχομαι πως θα γνωρίσω κι έπειτα πάλι προσπαθώ περισσότερο να το πω δικό μου, όπως δικά μου είναι τα σύννεφα κι η λίμνη στην άκρη της γης κι εσύ κι όλες οι λατρεμένες μου φωνές μου ψιθυρίζουν πως δεν χρειάζεται να βιάζομαι καθώς είναι ήδη εδώ, με περιμένει να του γλείψω τα δάχτυλα και να μετρήσω τον κόσμο στα κλειστά του μάτια, ω. Από δω και πέρα κάθε χαζομάρα θα ναι το επιστέγασμα της σοφίας μας. Από δω κι έπειτα ξέρω πως η ζωή είναι η αμοιβή της ομορφιάς μας και η άγρυπνη αποδοχή της αδυναμίας μας να μας αγαπήσω έξω από κάθε αιωνιότητα.

μαρς

Κάθε επιθυμία σε φωτογραφίζει στο σκοτάδι. Εξάλλου, όταν είμαι ήρεμος, δεν έχω την παραμικρή ανάμνηση από τον πατέρα. Όταν ξεδιπλώνεις φωνές να υπενθυμίζεις στον ήλιο να γελά. Μπορούμε, κάλλιστα, να ομολογήσουμε πως το καλύτερο αστείο είναι πως ποτέ δεν γελάσαμε όσο έπρεπε, στην προσπάθειά μας να κατανοήσουμε ο ένας τον άλλον και τον τρόπο που η θέα των δοντιών μας ανακατανέμει την αυριανή απελπισία. Ύστερα, πήρε μια γενναιόδωρη ποσότητα οπωροκηπευτικών και αφού την πολτοποίησε την έριξε στο σιφόνι του μπαλκονιού. Λιγότερη ελπίδα καταφέρνει πιο καίρια κρούσματα σε οποιαδήποτε νόσο. Ήταν η φωνή του θείου Τζιμ που περιέθαλψε την αχνοφεγγιά του τρόμου μπροστά στον ακρογωνιαίο βουκολικό βερμπαλισμό της οικογενειακής στοργής. Επισύρω φαντάσματα και μια έντονη αποφορά ψαρίλας. Καμιά αναφορά στο πλατάγισμα της ενότητας, παρακαλώ. Αφού, επιτέλους, κατορθώσαμε να ερωτευτούμε την πληγή ποιος ο λόγος της ύπαρξης ενός νέου πολέμου. Συνεχίζουμε τον χρόνο ακαταμάχητα μοναχικοί.  Χρησιμοποιήστε το αρχαίο σαν να κατέφτασε μόλις.

Ήταν εύστοχη
η φρίκη
ακριβώς όπως
σου ανήκει
με το γέρικο αμόνι
που στον ουρανό
φυτρώνει
και κανείς μας
δεν γλιτώνει
είτε κλαίει
είτε γελά
το κεφάλι του
όπως σπα
και απλώνει
τα μυαλά
και ριζώνει
την καρδιά
μια χαλκομανία
στο χώμα
ένα σκίτσο
δίχως χρώμα.

ένα ζώο πεθαίνει μες στην πόλη

Ένα ζώο πεθαίνει μες στην πόλη.
Αυτός που το σκότωσε δεν ξέρει πως το σκότωσες εσύ.
Εσύ δεν ξέρεις πως μετά θα πεθάνουμε όλοι.
Όλοι μας χτίζουμε μια πόλη για ότι απέμεινε.
Όλοι μας χρειαζόμαστε την πόλη πιο πολύ από ποτέ.
Ένα ζώο πεθαίνει μες στην πόλη.
Η πόλη γεννιέται μες στο νεκρό ζώο.
Η πόλη εξαπλώνεται έως το τελευταίο ζωντανό ζώο.
Το τελευταίο αυτό ζώο είναι ήδη άρρωστο και πληγωμένο.
Η πόλη περιμένει καρτερικά τον θάνατό του.

απ’ το να στόμα

Απ’ το να στόμα στ’ άλλο η γλώσσα συρράπτεται με το χαμόγελο της ντροπής. Κανείς δεν διανοείται να υπερασπιστεί το δέος της αιματοβαμμένης του σάρκας, όπως λαμπυρίζει κι οδύρεται πάνω στις δοξασμένες νουθεσίες του τρόμου.

Άρα υπάρχω σαν η αποκρυσταλλωμένη ευχή του θανάτου μου. Εκτιμώ πως σύντομα κι αβίαστα όλα θα πανηγυρίσουν την θέρμη του ολονύκτιου πυρετού της πλάσης. Ευθυτενής και άμορφος ο Κύριος ημών ο εκδορέας μας, ο τερματικός σταθμός της ονειρεμένης μας θλίψης.

Περιμένω όπως ο χρόνος την στιγμή, κι ο βέβηλος την ελπίδα, η ρίζα που καλλιεργείς μες στο δειλό στομάχι σου να συστραφεί κι όλη την πορεία μέχρι την αγάπη σου να διανύσει και δίχως λέξη ή σιωπή να σε εκτοξεύσει μακριά πέρα απ’ τη λήθη του παραμικρού αστεριού.

Διανύει η τρέλα τον ίδιο κύκλο με την σοφία, αναιρώντας σιγά σιγά το αίμα που χάραξε τον δρόμο της. Όταν η αλήθεια σε γυρέψει μην φοβηθείς τον έρωτα που μας θέρισε.

Είναι πάνω στο μέτωπο,
με το μέτωπο γερμένο στη δύση,
που η φύση σε ανακαλεί.

Οι στίχοι του κάθε, του πρώτου έρωτα
φυλλοροούν ως το βαθύ το ακατανόμαστο,
τη γενετήσια τη λησμονιά να συστρατεύσουν,
λιγάκι πριν να αναστραφεί η ορμή
κι η πέτρα πριν δακρύσει,
τα κρίνα που στο σώμα της συσπώνται,
οι δεσμοί μας σαν επιτείνουν τη γεύση,
του πικρού, του αλάθητου, του κεραυνού,
ο υποδόριος πλους,
επαίρεται, ευφραίνεται και κλίνει
το ρήμα, το άρθρο, το επίθετο,
την ασύρματη υφή του ονείρου,
εν είδη πτωχής, ευκαταφρόνητης πυράς.